Het is alweer de 25ste editie van TakeRoot. Dit eendaagse festival in de Oosterpoort is al sinds 1998 de plek voor oude, hedendaagse en opkomende rock, blues en americana. Deze editie laat wederom zien waarom dit festival zich al jaren stevig heeft verankerd in de Nederlandse roots- en Americana-scene. Ook dit jaar zat het festival vol verrassingen.

Trapper Schoepp

Deze TakeRootavond trapt af met Trapper Schoepp in de “Basement’ van de Oosterpoort. Trapper is een artiest die zich bevindt op het snijvlak van folk, rock en americana – diepgeworteld in verhalende songwriting en tegelijk niet bang om traditionele grenzen op te zoeken. Zijn muziek voelt warm, bedachtzaam en oprecht. Schoepp heeft een duidelijke gave voor narratief werk. Hij weet van gebeurtenissen, historische fragmenten of persoonlijke ervaringen (zoals in ‘On, Wisconsin’ — een liedje waaraan hij samen met Bob Dylan werkte) iets herkenbaars te maken.

Zijn stijl is niet eendimensionaal: elementen van rock en zelfs wat Ierse folk geïnspireerd geluid, laten zien dat hij durft te experimenteren binnen zijn comfortzone. Vanavond voel je dat Schoepp niet alleen liedjes schrijft om te entertainen, maar om iets te zeggen; om emoties te delen, thema’s te verkennen zoals verlies, verlangen, of problemen en reflecties op conflicten die hij in zijn eigen leven tegen is gekomen. De zaal is zo vol dat er mensen bovenaan de trap niet meer naar binnen mogen en dat geeft wel weer hoe geliefd Trapper is bij het Take Root publiek. Zijn set is dynamisch en juist soms ook verstild.

© Peter Gosselaar / 2025

James McMurtry

In de Kleine Zaal is het inmiddels tijd voor de country-legende James McMurty. De Amerikaanse singer-songwriter, gitarist en bandleider, is geboren in 1962 in Fort Worth, Texas. Hij maakt muziek binnen een kruising van rock, folk, americana en roots­muziek. Zijn liedjes worden vaak gekenmerkt door verhalende teksten — “character sketches” van mensen in het hartland van Amerika, vaak in moeilijke omstandigheden. Heb je een moeilijke tijd gekend; McMurty zingt erover. En het is dan ook zonde dat deze legende niet in de Grote Zaal te zien is. Begeleid door een super strakke band zorgt McMurty er namelijk voor dat we even weer heek goed doorhebben hoe muziek bedoeld is. Met een snufje Eric Clapton en een beetje JJ Cale, weet McMurty de kleine zaal volledig te betoveren en zet hij een hoge standaard neer voor de rest van de avond

Frazey Ford

Hij wordt opgevolgd door Frazey Ford. Ford brak ooit door als medeoprichter van de Canadese folkband The Be Good Tanyas, waarmee ze een eigenzinnige mix van folk, bluegrass en americana neerzette. Met haar dromerige stemgeluid en opvallende podiumpresentatie wist Ford zich al snel te onderscheiden. Het was dan ook geen verrassing toen in 2010 haar solodebuut Obadiah verscheen. Wat wél verraste, was de muzikale afslag die ze daarop nam: warme, soulvolle songs waarin ze persoonlijke verhalen verwoof met subtiele maatschappijkritiek.

Een goede keuze, want ze wist er een trouw publiek mee aan zich te binden. Deze avond worden haar woorden door velen woordelijk meegezongen. Toch weet ze hier niet helemaal te bekoren. Doordat Ford bijna elke zin eindigt in een vibrato klinken haar noten soms vals of uitgerekt, wat enorm afleidt van het verhaal wat ze probeert te vertellen. Ford heeft een zangstijl die sterk leunt op emotie en spontaniteit, maar juist deze aanpak brengt risico’s met zich mee. Vooral vanavond valt op dat haar stem soms iets onder of boven de juiste toon glijdt. In rustige nummers – waarin de instrumentatie veel ruimte laat – wordt dat extra hoorbaar, wat afdoet van haar composities.

Tallest Man on Earth

Iemand die wel echt weet hoe het moet, is The Tallest Man on Earth in de Grote zaal. Een show die voldoet aan alles wat we ervan hoopten. De lange man in kwestie, Kristian Matsson, heeft een gave voor het schrijven van liedjes die niet alleen goed in de traditionele gitaarmuziek passen, maar toch hun eigen karakter hebben. In zijn set komen zowel ingetogen momenten als uitbarstingen voorbij. Waar sommige artiesten blijven hangen in hetzelfde geluidsprofiel, kiest Matsson steeds weer voor nieuwe accenten. Zijn rauwe, net iets te schorre stem voelt doorleefd en zijn gitaarspel is dan weer energiek en dan weer fijngevoelig; zijn gitaar is nooit enkel begeleiding, maar haast een mede‑verteller.

Matsson staat helemaal in zijn uppie op het podium, maar deze man weet precies wat hij doet. Gewapend met dan weer een gitaar, dan weer een banjo en dansend over de stage weet hij iedereen in te pakken, mee te nemen en te laten dansen. Een prachtige show van een man die live nog beter tot zijn recht komt dan op plaat.

Horsebath

De Canadese roots‑formatie Horsebath arriveerde dit jaar met hun debuutalbum Another Farewell (2025) en dat ze nu al op TakeRoot zijn geprogrammeerd zegt al wat over hoe goed dat album is. Horsebath weer dan ook een sterke sfeer neer te zetten: de muziek ademt de weidsheid van de Canadese landschappen, de onthechting van het ‘sprekende onderweg zijn’, en het verlangen én afscheid. Bijvoorbeeld bij het nummer “In the Shade” hoor je een melancholische ondertoon over een pakkende groove. Het is ook leuk en verfrissend dat de bandleden wisselen van instrumenten en vocale rollen waardoor de reeks nummers verrassend blijft en je niet één statisch geluid krijgt. Een debuut om u tegen te zeggen.

Jesse Daniel

Dan weer terug naar de Grote Zaal (via de bar natuurlijk) voor het optreden van Jesse Daniel. Deze Amerikaanse country‑ en rootszanger‑songwriter uit Californië, worstelde lange tijd met verslaving en persoonlijke tegenslagen, en gebruikte muziek uiteindelijk als een weg naar herstel en expressie. Deze openheid werkt in zijn voordeel: elke song voelt oprecht en zijn expressie geeft zijn muziek extra gewicht. De instrumentatie is goed gekozen: twangende gitaren, pedal steel, harmonica en de sfeer van honky‑tonk zorgen ervoor dat Jesse Daniel live écht werkt — hij brengt het verhaal, de muziek en de emotie op het podium met overtuiging. Soms neigt zijn tekstueel materiaal naar standaard country‑thema’s, wat prima is, maar voor wie op zoek is naar radicaal experiment kan het iets minder spannend aanvoelen.

Early James

En dan is de avond alweer bijna op z’n einde en is de keuze waarmee we onze avond willen afsluiten dan ook erg moeilijk. We wilden eigenlijk nog even gaan kijken in de Binnenzaal, maar deze staat zo stampvol dat we toch weer genoodzaakt zijn om te eindigen in de foyer. Maar ookal is het laat; Early James stelt zeker niet teleur. Deze singer‑songwriter uit Alabama mengt blues, folk, country, rock en een vleugje psychedelica tot een eigen geluid. Zijn stem wordt omschreven als “tattered and nervous, with a grainy quaver”. Het resultaat: muziek die zich niet netjes laat categoriseren, maar juist daar zijn kracht vindt. Binnen enkele minuten heeft hij dan ook heel het publiek in zijn greep een zijn ruige en directe songs komen direct bij ons binnen. Met zijn heerlijke podium pressence en aanstekelijke enthousiaste energie weet hij het publiek na een lange avond nog een keer omver te blazen In zijn set combineert hij vakmanschap met rauwheid en emotie met stijl. Voor wie houdt van muziek die eerst raakt, dan nadenkt – die niet netjes is maar juist iets te vertellen heeft – is hij een de beste afsluiter die je je maar kan wensen.