Ambivalenz begint in een vrij leeg Simplon. Jammer, want het duo is echt niet zomaar een voorprogramma. De gasten van Ambivalenz hebben een fiks arsenaal aan brute platen waarmee ze het publiek om de oren slaan. Een plaat uit de Franse electrohoek is lekker zwoel en laat de feromonen makkelijk stromen. Maar Ambivalenz kwakt ook de ene na de andere dikke beukplaat erin.
Het is duidelijk dat de mannen Boys Noize tot één van hun voorbeelden scharen. Het rauwe geluid van electro komt zo goed naar boven en daar zijn we voor gekomen. Ambivalenz laat ook horen hoe dicht electro bij techno kan zitten en maakt af en toe zelfs de overstap.
Het zijn vette platen, en toch heeft Ambivalenz moeite de aandacht van de zaal vast te houden. Mogelijk komt dat doordat de overgangen tussen de nummers stroef verlopen. Fout zijn ze niet, maar het verloop is niet altijd dansbaar. Een ander minpunt is dat de mash-ups, die normaal goud waard zijn bij een optreden, niet heel sterk zijn. Eén keertje ‘Pump it up’ horen van Pump Up The Jam van Technotronic is niet genoeg om te appelleren aan de nostalgie en energie van de oude hit. Maar goed, dit zijn slechts smetjes op een verder sterk optreden van Ambivalenz.