Christopher Lewis, bedankt! Christopher Lewis, bedankt!

Van tevoren was er nog niet veel duidelijk over het programma van de avond, behalve dan dat Hans Hannemann de aftrap verzorgt. De imposante zanger die nog maar net rechtop in de kelder past, introduceert zichzelf als “het eeuwige voorprogramma” maar doet zichzelf hiermee ernstig tekort. Elk nummer, uitgevoerd met slechts een akoestische gitaar en Hannemann's diepe stem, is vanavond raak. Tussen de vigilantes en liefdesliederen door vertelt hij dat Christopher hem ooit nog op de radio in Indiana heeft weten te krijgen. Vanavond zijn we vooral blij dat Hans Hannemann gewoon in Groningen is en voor ons zingt.

Iets minder groot, maar net zo aangenaam om naar te luisteren is Abel de Kam, oftewel The New Poor. De zanger geeft vanavond zijn tweede solo-optreden na het vertrek van Liza Dries en doet dit erg goed. We horen ook nog een nieuw nummer van de artiest die, als hij wist hoeveel mensen in de kelder zouden zijn, “vanavond iets anders had aangetrokken dan deze pyjama”. Hierna voegt Liza zich bij Abel om de set als duo te vervolgen, speciaal voor de man waar het vanavond allemaal om gaat. Mocht het onverhoopt helemaal mislopen met The New Poor, dan kan de band de prijs voor de snelste reünie na een split in elk geval op zijn naam schrijven. 

Het decibelniveau blijft maar stijgen naarmate de avond vordert. Ten Years Today komt namelijk ook nog een duit in het zakje doen. De springerige energie van de band laat niemand onberoerd en de drie jongemannen krijgen het publiek dan ook voor het eerst vanavond voorzichtig aan het dansen. Als extraatje voor het publiek brengt de band een ‘pittig nieuw’ nummer ten gehore. Als cadeautje voor Christopher namen de heren een ingelijste foto mee van het moment dat Christopher manager werd van de band. Wie zegt dat mannen niet attent kunnen zijn?

“Drie halve liters voor de band!”, zo spreekt Joost Dijkema wijselijk alvorens de laatste show van vanavond start. Hij staat op het podium met The Recipees, die de kelder nog even komen platbeuken. Het duurt dan ook niet lang voor Christopher over het plafond kruipt, zoals het in de kelder hoort. Gevoed door het gevraagde bier ragt en schreeuwt de band zich een weg naar het einde van de set, waarin een twaalfsnarige gitaar nog even door een overstuurde versterker wordt gehaald. Een beter eerbetoon kun je je niet wensen.