Na een hele dag rijden, met panne op onze eerste stop in Duitsland en akelig weer in Oostenrijk, komen we na dik 16 uur rijden rond half twee 's nachts aan op ons eerste logeeradres in Bratislava, Slowakije. We slapen op de 11e verdieping van een flat in de wijk Petrzalka, een wijk met alleen maar grijze flats, mooi van lelijkheid. We drinken bier op het balkon uit plastic flessen van 2L (+ 10% gratis!) met uitzicht op de windmolens van Oostenrijk en Hongarije. Onze gastvrouw Iva haalt uiteraard nog een mooie fles plaatselijke drank tevoorschijn, maar als de schemering opkomt gaan we plat want Belgrado is nog een flink eind weg en de grens met Servië is niet altijd even vlot te passeren.

De volgende dag hobbelen we richting Belgrado, dwars door Hongarije komen we aan bij de grens van Servië, het einde van de EU, de eerste serieuze grens. We worden staande gehouden en vrezen dat we alle gear uit de bus moeten halen. Dat hoeft gelukkig niet, maar er wordt ons in eerste instantie verteld dat we er niet in mogen. Doordat we niet de officiële papieren hebben vinden de douaniers het maar moeilijk. Er wordt gerookt en gewacht. Het officiële Ata Carnet wat je bij je hoort te hebben kost tien procent van de totale waarde van de spullen en is dus absoluut onbetaalbaar. Na drie uur, het schrijven van een lijst van de apparatuur in het Cyrillisch, het maken van tekeningen van de apparatuur en een rekening van 35 euro, kunnen we na het kopen van een ‘kopje koffie’ (a 30 euro) door. Blijdschap alom!

In Belgrado logeren we bij de meest relaxte man van Servië, Ilija, die in 2009 met zijn band Petrol onder andere in Vera speelde tijdens hun Nederlandse tour. Het appartement van zijn buurman staat leeg en was dus beschikbaar voor zeven harige en zweterige muzikanten en één minder harige, zwetende tourguide.

Zaterdagavond spelen we onze eerste gig in Gun Club, overdag een schietbaan en ’s avonds een club met live-muziek. Bij aankomst vinden we al gauw lege hulzen en kapot geschoten targets (achter het podium) als bewijs. Neon Rainbows opent sterk (heel sterk!) en er staat al gauw een man of zeventig geïnteresseerd te kijken. WOLVON speelt om half twee en we kiezen voor een ‘floorshow’, met Ike en Ruben voor het podium en Bram erop. Ike doet zijn gebruikele choreografie, die het midden houdt tussen een epileptische aanval en zelfdestructieve dronkenmansdansjes en het publiek lijkt het allemaal behoorlijk te diggen (ongeacht het gevaar voor eigen leven).

Na het optreden volgen we Ilija en de muzikanten van een aantal bands uit de indiescene van Belgrado naar het enorme oefencomplex BIGZ, aan de rivier Sava. Het was een leegstaand pand maar er zitten nu meerdere clubs en ontelbare oefenruimtes in (onder andere Repetitor en Petrol repeteren hier). Het gebouw staat helemaal vol mooie graffiti en (politieke) slogans en heeft waarschijnlijk de goorste plees van de Balkan. Een zeer inspirerende omgeving waar we uitgebreid rondgeleid worden door enthousiaste muzikanten en hun entourage. Ergens rond zes uur, in vol daglicht, lopen we in colonne terug naar de flat onder het genot van vers gebakken broodjes.

Volgende stop, Vranje!