Liefst tweemaal trakteert de Belgische rockband Triggerfinger op zichzelf vrijdagavond in Vera. Met goede reden, want de show is ook twee keer uitverkocht. De Belgen zijn het laatste jaar veelvuldig op de Nederlandse tv verschenen en Groningen komt poolshoogte nemen. How do they rock?

De band speelt vanuit de schaduw. Het silhouet van zanger Ruben Block beweegt schokkerig op het geluid van zijn gitaar terwijl zijn zilveren lokken wild heen en weer wapperen. De stroboscoop en de snijdende kreten van Block hypnotiseren het publiek. Een klein meisje die dankzij een bierkrat onder haar voeten kan meekijken gilt haar keel rauw.

De Belgische rockformatie Triggerfinger staat in een uitverkocht Vera een prima show te geven. Rock'n'roll/grunge met een snufje psychedelica en blues blijkt een perfect recept om de Vera aan het hoofdknikken te krijgen. Het is een overdonderende sound die je gelijk bij de kladden grijpt. Daarnaast springt de presentatie en stijl van de band in het oog. Strak in het pak, maar vooral een prettige onbevangenheid. We zijn te gast in hun rockpaleis. Neem een drankje, het gaat helemaal goed komen.

Het fenomenale bereik van zanger Block maakt vooral indruk. Rauw, hard en toonvast. Deze zilverharige wolf kan loepzuiver huilen. In schril contrast met deze rauwe uithalen staat de liefheid van het Belgische accent in Block’s woorden tussen de nummers door. “Het is max dat we hier staan in deze supergave club.” Olé voor Vera!

Het repertoire is sterk, maar het concert heeft wel wat zwakkere momenten. De band laat hun echte kracht zien in nummers als het fantastische I’m Coming For You, Cherry en All This Dancing Around. Brute rock waarbij vele signs of the horns in de zaal verschijnen. Jammer daarom dat Triggerfinger meerdere malen het tempo uit de set haalt met ingetogen fluisternummers. Zorgvuldig gecomponeerd en goed uitgevoerd, maar ze blijven minder goed plakken en geven het publiek ruimte om keihard met elkaar te gaan praten. Ze hadden gerust spaarzamer mogen zijn met deze psychedelische intermezzo’s en de beuk er wat meer ingehouden.

Zoals het beroepsmusici betaamt worden we aan het einde weer eens even lekker ouderwets aan de band voorgesteld. Diepe buigingen achteraf. Het heeft iets grappigs gezien de muziek die ze maken, maar past bij de Belgische hoffelijkheid. Na jaren van verschillende bands en projecten voor alle bandleden, lijken ze met hun nieuwe plaat de juiste groef te hebben gevonden. Live zit het in ieder geval helemaal goed. Yes, they rock indeed.