Bij HURTS gaan kunstzinnigheid en mainstream muziek goed samen

De charme van dramatische elegantie van HURTS blijkt universeler dan gedacht

Nargiza Mamadazimova (tekst) & Fokke Bouma (foto's) ,

Ondanks de ongewone bandnaam en het specifieke geluid is er toch veel publiek afgekomen op HURTS. Het publiek is divers: hier en daar hippe jongeren, nieuwsgierigen, mensen van de jaren-tachtig-generatie, MTV/ TMF -meisjes, modepopjes, een paar metrosexuals, tieners met ouders en best veel mannelijke studenten. In Groningen is de HURTS-hype ook niet onopgemerkt gebleven. Met hun aparte, ietwat kunstzinnige, elegante retro-stijl, tillen HURTS de popmuziek van nu naar een hoger niveau.

De charme van dramatische elegantie van HURTS blijkt universeler dan gedacht

Ondanks de ongewone bandnaam en het specifieke geluid is er toch veel publiek afgekomen op HURTS. Het publiek is divers: hier en daar hippe jongeren, nieuwsgierigen, mensen van de jaren-tachtig-generatie, MTV/ TMF -meisjes, modepopjes, een paar metrosexuals, tieners met ouders en best veel mannelijke studenten. In Groningen is de HURTS-hype ook niet onopgemerkt gebleven. Met hun aparte, ietwat kunstzinnige, elegante retro-stijl, tillen HURTS de popmuziek van nu naar een hoger niveau.

Pien Feith mag het publiek opwarmen. Volgens velen was zij de verrassing van Eurosonic/Noorderslag en heeft haar nieuwe plaat veel enthousiasme met zich meegebracht. Haar liedjes zijn niet te zwaar en niet te moeilijk, maar hebben wel een experimenteel tintje. Pien Feith is niet vies van spelen met samplers en effecten. Zo krijgt het ietwat mainstream publiek heel subtiel ook eens iets nieuws op hun bord en dat vinden ze niet heel erg. Daarnaast heeft Pien Feiths muziek een internationale uitstraling en geluid, waardoor ze goed bij de hoofdact van vanavond aansluit.

Als het zover is en HURTS het podium opkomt hoor je dat ze doorgebroken zijn bij het grote publiek: mensen klappen, juichen en schreeuwen. Je ziet zelfs mannen meedansen en meezingen met HURTS en dat is mooi om te zien. Je ziet ook dat het een best grote productie is, met een eigen aangepaste lichtshow, een gitarist met een stuk of vijf gitaren, een violiste/saxofoniste, een extra toetsenist omringd door minstens drie verschillende keyboards, die van de toetsenist Adam Anderson niet meegeteld.

Natuurlijk worden de hits gespeeld Wonderfull Life en Better Than Love, net als andere liedjes van hun album Happiness. Daarnaast geven ze een hommage aan Kylie Minogue door Confide Me te coveren. Zij hebben immers samen het nummer Devotion gezongen. Naar HURTS' eigen zeggen konden ze Kylie niet meenemen,  want ze paste niet in hun koffer. Bij de eerstgenoemde nummers kun je de jaren tachtig-vibe goed voelen; de andere liedjes neigen meer naar pop dan naar new wave. Jammer, want dat specifieke new wave geluid die ze zo goed in Wonderfull Life verwerkt hebben, is juist datgene wat ze van de rest onderscheidt en wat voor hun doorbraak verantwoordelijk is.

Zanger Theo Huthcraft en toetsenist Adam Anderson, zijn vooral bekend van MTV Push – een platform voor nieuw “talent”. De laatste jaren staat MTV niet bepaald voor een goede muziekkeuze. Het feit dat zoiets “aparts” voor mainstream begrippen op MTV werd uitgezonden blijft verrassend. HURTS heeft een heel specifiek op de jaren tachtig pop en new wave georiënteerde stijl, iets wat niet gauw bij het grote publiek doorbreekt. Toch is het ze gelukt: ze hebben Top 40 hits gescoord, hun video's zien heel kunstzinnig doch duur uit en ze hebben met Kylie Minogue samengewerkt.