Twee jaar geleden stond A Place To Bury Strangers voor het eerst in Vera en gaf toen een letterlijk oorverdovend optreden. De band heeft Vera heel goed laten zien en horen waarom ze “The Loudest Band in New York” genoemd worden. Het was zelfs zo luid en vol van 'noise', dat de zang vrijwel onverstaanbaar was, in tegenstelling tot vanavond.

Veel fans hebben er even op moeten wachten, maar het is weer zo ver: A Place To Bury Strangers staat weer op de podium. Weliswaar met een iets andere opstelling, bassist Jono MOFO is namelijk vorig jaar vertrokken en vervangen door Dion Lunadon. APTBS opent met een nieuw nummer, daarna komen ook oudere nummers aan de beurt, afgewisseld met nog een paar nieuwe. Er zit zelfs minstens één potentiële hit bij, helemaal in APTBS-stijl. Wat echter wel jammer is, is dat deze keer Missing You niet op de setlist staat.

Bij de eerste klanken is het al meteen te horen: niet alleen de bandopstelling is anders, de band zelf klinkt anders. Namelijk: minder hard! Je kunt zelfs de zang verstaan en meezingen. Aan de ene kant is het een aangename verandering in vergelijking met twee jaar geleden. Aan de andere kant lijkt het of “The Loudest Band in New York” helemaal niet meer “The Loudest band in New York” meer is. Geen stofzuigergeluiden meer, heel weinig shoegaze, wel een snelle beat en karakteristieke baslijn en wat noise eroverheen. Zeer spijtig, want de zanger Oliver Ackermann staat bekend om de effectenpedals die hij zelf bouwt en menige band mee voorzien heeft (luister bijvoorbeeld maar naar The Raveonettes – Break Up Girls). Deze avond is er echter meer Joy Division dan Jesus And The Mary Chain.

Behalve dat je deze avond met maar één in plaats van twee goedkope (of helemaal geen) oordopjes kan doorstaan, hoef je ook niet te laat naar bed. A Place To Bury Strangers spelen snel en aan een stuk door. De traditionele gitaarsloop-improvisatie, waarbij Oliver Ackermann dit keer zijn gitaar niet aan wilgen, maar letterlijk aan de kabels op het plafond hangt, mag dit jaar weer niet ontbreken. Zelfde geldt voor de knipperende projecties, stroboscopen en veel rook die altijd voor een heerlijke 'mindfuck'-trip zorgen.

Als het concert tegen het einde loopt en de publiek om een toegift vraagt, komt Oliver Ackermann nog een keer even op om vervolgens een Star Wars/deuntje te spelen. Op zich wel een grappige en enigszins stoere keuze, maar tegelijkertijd roept het de vragen op “was dat het?” en “waar is alle shoegaze gebleven?”. Er blijft een dubbel gevoel over: op zich was het een – zoals het bij APTBS altijd het geval is – stoer en vet optreden, maar het was ook heel onbevredigend en kort. Hopelijk was het iets eenmaligs en zal A Place To Bury Strangers met de komst van hun nieuwe cd en een volgend optreden in Vera het enigszins teleurstellende optreden van vanavond rechtzetten.