Als voorproefje krijgt het overwegend jeugdige publiek een verrassend optreden van Morning Parade. Deze band uit Essex maakt rock met invloeden van dance uit vervlogen tijden. Een onverwachte combinatie. Ze laten echter zien dat deze dance invloeden een prima combinatie vormen met het alternatieve genre. De opzwepende beat die op onverwachte momenten te horen is, maakt de muziek extra dansbaar.

Wanneer The Wombats spelen gaat de volgepakte zaal nog meer los. De band speelt dan ook een goede variatie van oude en nieuwe nummers. Vooral het oude materiaal valt erg goed bij het enthousiaste publiek. Zelfs op de trappen halen jongedames halsbrekende capriolen uit om met enige bewegingsruimte te dansen. Het nieuwe materiaal bevat een iets ander, hier en daar zelfs iets rustiger, geluid. Ook komen er in de nieuwe muziek nog steeds verrassende melodieën en effecten voor. Het klinkt dan ook nog steeds als The Wombats: dynamisch en uitgelaten.

De heren vooraan het podium blijken alleskunners. Beiden hebben twee instrumenten tot hun beschikking. Matthew een gitaar, Tord een basgitaar en voor beide staat een keyboard. Soms gebruiken ze zelfs beide instrumenten in één nummer. Het lukt ze in grote snelheid van rol te wisselen. Ook rent de crew soms snel het podium op om iets aan te pakken of te geven. Het wisselen van de instrumenten stoort absoluut niet en kost nauwelijks tijd. De band met de crew als achterban lijkt een geoliede machine.

De bandleden zijn in een melige bui. Na een paar nummers stellen de heren hun nieuwe vriend voor: Ron. Op de apparatuur staat een plastic mannelijk hoofd met een grote hoed. Ron is de nieuwe – minder knuffelbare – mascotte van de band. Bij het hoofd van Ron staat een blikje sprite en de band reageert verbaasd. Dat is niet zijn normale drankje.

Als de zanger voor de toegift terugkeert op het podium kondigt hij de nieuwe single ‘Anti-D’ aan. Hierin vraagt hij: “please allow me to be your antidepressant.” Dat dit een uistekende taak voor The Wombats is, bewijzen ze tijdens het allerlaatste nummer. De zanger hint dat dit de uitgesproken kans is om te dansen, waarna de band het welbekende Let’s Dance To Joy Division inzet. De zaal laat ook deze kans tot dansen ook niet aan zich voorbij gaan. Samen met de zanger schreeuwt het volledige publiek uit volle borst “We’re so happy!” en er heerst een ultiem geluksgevoel in de zaal. The Wombats zijn inderdaad de nieuwe antidepressiva.