Vera is voor deze Groningse jongemannen geen onbekend terrein. Vanavond is het echter wel de eerste keer dat The Black Atlantic als hoofdact fungeert. Samen met Cedarwell trakteert de band op een avond vol gevoelige en vooral lieve liedjes. Terwijl de mannen liefkozend hun handen over de instrumenten laten gaan, betoveren ze met hun warme stemmen de zaal. Vera is muisstil.

Ondanks de muzikale belofte begint de avond enigszins ongebruikelijk. De heren van The Black Atlantic delen hun beleving van een pas gemaakte reis naar China via een korte documentaire. Het blijken gewone nuchtere Hollandse jongens. Voor de laatkomers die het filmpje gemist hebben, heeft zanger Geert van der Velde later op de avond goed nieuws. De documentaire staat binnenkort ook op hun website.

Na de documentaire rommelt een man - voorzien van een woeste baard en houthakkersbloes - op het podium aan de apparatuur. Het lijkt alsof hij deze aan het testen is. Echter verrast hij het publiek door vanuit het niets heel zachtjes een nummer in te zetten. De man met de baard is niemand minder dan Erik Neave. In zijn eentje vertegenwoordigt hij vanavond Cedarwell. Enkel voorzien van een gitaar en stembanden vertolkt hij gevoelige liedjes. Zijn warme diepe stem en het eveneens warme geluid van zijn gitaar vullen de zaal. Cedarwell staat bekend om het rustige repertoire. Aangezien Neave er vanavond echter alleen voorstaat, kleedt hij de nummers nog verder uit. De eenvoud bewijst het: minder is in dit geval zeker meer.

Hoewel The Black Atlantic meer bandleden heeft, begrijpt ook zij dat een overdaad aan verschillende instrumenten en geluiden niet nodig is. De muzikale klanken wekken de illusie dat de mannen liefkozend over hun instrumenten strelen. Daarnaast heeft de samensmelting van de stemmen een betoverende uitwerking. Elk liedje klinkt delicaat en lieflijk, alsof de band een ode ten gehore brengt.

De bandleden lijken muzikaal begaafd. Ze maken van diverse instrumenten gebruik en rouleren rondom het podium. Geert van der Velde zet bandlid Kim Janssen ook in de schijnwerpers. Naast The Black Atlantic heeft deze nog meer projecten lopen en de band vertolkt een van zijn nummers. Deze klinkt net zo lief en gevoelig en past prima in de sfeer van de avond.

De gevoelige en lieve liedjes vallen duidelijk in de smaak. Na elk nummer blijft het telkens net even te lang stil, alsof iedereen wacht tot werkelijk de allerlaatste noot de zaal heeft verlaten. Deze serene houding van de zaal verbaast de band. Als tussen de nummers door omvallende bierflesjes de stilte doorbreken, vertelt Geert over de laatste keer dat ze in Vera als voorprogramma fungeerden. Destijds vielen ze een stuk minder in de smaak en leek de zaal niet stil te krijgen. Nu ze de hoofdact zijn, lijkt de zaal echter geen seconde van de tere gevoelige liedjes te willen missen. Het publiek is muisstil.