Het was overduidelijk dat de ietwat hyperactieve Noorse all-girls folkpopformatie Katzenjammer, die in Europa een grote hit heeft gescoord met A Bar In Amsterdam en waarvan de bandleden bekend staan als ongekend getalenteerde multi-instrumentalisten, een grote schare fans zou aantrekken. Een enthousiaste publieksreactie was dan ook te verwachten en zeker geen onbekend verschijnsel in de Oosterpoort, die vaker internationaal zeer hoog aangeschreven artiesten aantrekt. Wat er deze vrijdagavond gebeurde was echter een tikkeltje extremer.

De enigszins kwetsbaar ogende singer-songwriter Unni Wilhelmsum heeft de onmogelijke taak in haar eentje in de uitverkochte 'kleine' zaal van de Oosterpoort op zo'n groot podium het publiek te moeten opwarmen. Ze komt vrij onzeker over en is duidelijk vol ontzag over het feit dat ze support mag zijn voor een band “as hot as” Katzenjammer. Gelukkig is haar heldere zang en akoestische gitaarspel uitstekend, maar tussen de nummers door babbelt ze net iets teveel met het publiek.

Na elk nummer rent ze vreemd genoeg van instrument naar instrument om klaarblijkelijk zonder veel succes te laten zien dat ze net zoveel energie ten dag kan spreiden als de  hoofdact en ook wel een beetje multi-instrumentalistisch kan zijn (ze bespeelt verschillende gitaren en een keyboard). Het kan het publiek niet zo bekoren. Tijdens haar optreden wordt er ontzettend veel doorheen gepraat, ondanks het steeds zeer luide applaus na elk nummer (uit beleefdheid misschien?). Unni Wilhelmsen is wel uitgenodigd door Katzenjammer, de vraag is waarom.

Dan komen eindelijk de vier aantrekkelijke en in uitgebreide kostuums uitgedoste dames van Katzenjammer het podium op. Het publiek gaat  los nog voordat er een noot gespeeld wordt. De reputatie van deze band is hun mijlenver vooruit gesneld en heeft torenhoge verwachtingen geschapen. Katzenjammer maakt zeer energieke folkpop met een punkrock attitude en overduidelijke country invloeden. Het kan ook wel samengevat worden als: lyrische kermismuziek.

Het spel van Katzenjammer is erg opzwepend, compleet met zware hoempapa ritmes maar gelukkig rijkelijk aangevuld met briljante instrumentale kunsten. De vier muzikantes bespelen namelijk meer dan 25 instrumenten. Niet bij elkaar opgeteld, maar per persoon! Na bijna elk nummer wisselen ze van instrument al ware het een stoelendans. Zo wordt de toetseniste opeens de drumster en de bas-speelster de trompettiste, gaat de gitariste een xylofoon, accordeon en mondharmonica tegelijk bespelen en ga zo maar door. Het is werkelijk zeer indrukwekkend om te zien hoe goed ze dat doen en erg verfrissend. Het blijft echter ook gevarieerd: zo krijg je ook af en toe ontroerende a capella arrangementen en bijna muziektheaterachtige voorstellingen.

Dan nog een aantal opmerkingen over dat publiek. Dat is zeer divers: ouders met kleine kinderen, heel veel Duitsers (wellicht vanwege Goede Vrijdag?), scholieren; studenten... Er zitten zo te zien en te horen minstens 90% diehard fans van Katzenjammer bij die véél van de teksten kennen, ondanks het feit dat het bijna allemaal nieuw materiaal betreft van het  binnenkort uitkomende tweede album (uitgelekt via YouTube). Iedereen doet enthousiast mee en op een gegeven moment gebeurt er iets dat echt zeer indrukwekkend is. Als je op dat moment vooraan staat en je je omdraait zie je letterlijk een zee van duizenden armen synchroon op het ritme van de muziek heen en weer bewegen.

Het handengeklap van het publiek op de maat van de muziek voegt voor de verandering eens echt wat toe en als je luistert naar het gejoel, geroep en geapplaudisseer tijdens de nummers kan je alleen maar tot één conclusie komen: deze fans zijn duidelijk stukken meer toegewijd dan fans van de gemiddelde succesvolle band. Uiteraard wordt iedereen dan ook getrakteerd op een toegift, en is Katzenjammer uiteindelijk zichtbaar geraakt door de overdonderende reactie van het publiek. Op zulke momenten denk je toch wel: er gaat niets boven Groningen!