Het kleine podium in de kelderbar ziet er verrassend uit. De aandacht wordt meteen getrokken naar een opstelling van planken, snaren, magneten, knopjes, kroonsteentjes en plakband. Geluidskunstenaar Kasper van Hoek gaat dit allemaal bespelen. Het publiek is nieuwsgierig en de verwachtingen zijn hoog.

Het eerste wat de bezoekers om 23.30 horen, zijn de klanken van de mandoline van Michael Doloto. Onverstoorbaar speelt Doloto lange tijd alleen op het podium. Dat geeft verwarring. “Is hij nou aan het inspelen of hoort dit al bij het optreden?” wordt er gefluisterd. Tenslotte komt ook Kasper van Hoek het podium op, samen met Jan Klug en Corneel Canters.

Het valt op dat Kasper van Hoek goede muzikanten om zich heen heeft die verschillende instrumenten beheersen, zoals de didgeridoo en de theremin. De kwaliteit is hoorbaar, maar de muziek gaat niet leven. Het blijft hangen in een verzameling van geluiden: op sommige momenten intrigerend, soms mooi, maar ook onduidelijk.

Tijdens het optreden gebeurt er van alles met de opstelling op tafel. De magneten bewegen op en neer en alle knoppen worden in snel tempo in- en uitgeschakeld. De snaren op de plank worden afwisselend met de handen, strijkstok en aansteker aangeraakt. Toch is het effect daarvan niet altijd goed te horen. Het roept ook de vraag op hoe het geluid van Kasper van Hoek zou klinken als er geen aanvullende muzikanten bij waren geweest.

Na verloop van tijd lijkt de muziek te veranderen. De muzikanten zijn in hun element, het geluid wordt krachtiger en het publiek begint enthousiast te worden. Op dat moment glimlacht Kasper van Hoek naar de zaal, bedankt daarna zijn muzikanten en klapt zijn laptop naar beneden. Als de mensen om een toegift schreeuwen, schudt hij vermoeid zijn hoofd. “Is het nu afgelopen?” vraagt het publiek zich verwonderd af. Blijkbaar wel.