De opkomst in Vera is alvast veelbelovend. Als de zaal zoals vanavond lekker vol is bij een relatief onbekende band moet het bijna wel een goed concert worden. Fashionably late beginnen de
bloedmooie Dee Dee, Jules, Bambi en Sandy  na het publiek even te laten wennen aan hun zorgvuldig uitgekozen jurkjes en haar. En geven meteen vol gas. De pop van de platen blijkt live meer ballen te hebben en behoorlijk richting noise rock te gaan.

Het lieve van de Dum Dum Girls komt terug in de Beach Boysesque mierzoet meerstemmige refreintjes terwijl de shoegazende gitaren en surfrock drums het in evenwicht houden. Dat alle vier de bandleden goed kunnen zingen is echt een unieke toegevoegde waarde, die ze onderscheidt van legio andere vergelijkbare bands. Liedjes als Jail La La en Bhang Bhang zijn bovendien natuurlijk ook gewoon steengoed.

Dum Dum Girls zijn eigenlijk wel te cool om zelf van hun muziek en het optreden te genieten. Eén keer kan een prachtige witte rij tanden worden gespot door de aandachtige kijker, verder is het
redelijk emotieloos. Het statische publiek helpt daarbij natuurlijk ook niet. Gelukkig zijn de muziek en de looks meer dan genoeg om het kleine uurtje voorbij te laten vliegen. Met The Smiths ‘There’s
a light that never goes out’ als geweldige toegift houden ze het tot onvrede van het publiek voor gezien.