Lange haren, veel gitaren en een drummer die zijn shirt uit trekt. Een waarschuwing van de drummer om ons duidelijk te maken waar we aan toe zijn. Dit zijn The Flying Eyes en zij brachten afgelopen zaterdag in Vera een harde partij rock ten gehore om ons op te warmen voor de psychedelische bluesrock band DeWolff. Hard, sneller, helst lijkt het devies van deze band. In bijna elk nummer zit een versnelling waarbij ze steeds harder en sneller gaan spelen.

De band speelt een goed stuk muziek maar kan de aandacht van de zaal niet echt grijpen. Het publiek blijft volop in gesprek met elkaar, in afwachting van Dewolff. Slechts af en toe klinkt er applaus voor de band als een nummer afgelopen is. Door de vele tempowisselingen in de nummers is het overigens lastig genoeg om in te schatten of een nummer echt afgelopen is of niet.

Het stemgeluid van The Flying Eyes frontman Will Kelly wordt vaak met dat van Jim Morrison en Glenn Danzig vergeleken. Overeenkomst is wel te vinden, maar doet de band wat teveel eer aan. Ze spelen allemaal sterk en praktisch foutloos en de band wordt op verschillende plekken bejubeld om hun psychedelisch rock die doet denken aan The Doors en Steppenwolf. Laten we zeggen dat dat vanavond in Vera niet helemaal goed uit de verf kwam.

Dan de band waar iedereen vanavond voor gekomen is: DeWolff. Ze starten lekker en gooien meteen het tempo erin. Met een ronkend hammondorgel, snoeiende gitaar en strakke drumpartijen, zit de sfeer er al snel goed in. De band heeft net een nieuwe plaat uit, Orchards/Lupine, dus het zal een set worden van met name nieuwe nummers, aangevuld met de beste nummers van eerder werk. Aldus geschiede. Nieuwe nummers als Love in C Minor, The Pistol en Evil And The Midnight Sun klinken als een klok en nemen je mee in de psychedelische waanbeelden en illusies van de band.

Met Robin Piso op hammondorgel en basgitaar, Luka van de Poel op drums en zijn grote broer Pablo van de Poel op gitaar, staat er een sterk collectief dat een verbazingwekkend compleet geluid neerzet voor een drietal. Pablo is de lead zanger maar ook Robin en Luka leveren een aandeel in de zang. Jong geleerd is oud gedaan, luidt het spreekwoord. In het geval van DeWolff is het verworden tot piepjong geleerd is jong gedaan. Ze spelen alle drie buitengewoon goed en nemen de tijd om tijdens improvisaties en solo’s hun kunsten uitgebreid te vertonen.

Halverwege de show worden de muzikale intermezzo’s en improvisaties wat te veel van het goede. Onder meer door het psychedelische muziekstuk Birth Of The Ninth Sun verliest DeWolff even de aandacht van het publiek en wordt het wat onrustig in de zaal. Met het nummer Don’t You Go Up The Sky weten ze de aandacht echter volledig te herpakken. Het nummer dat vele mensen bekend in de oren klinkt, afkomstig van hun eerste album, rockt de pan uit.

Tijdens één van de spaarzame momenten dat Pablo van de Poel contact maakt met het publiek, is hij duidelijk even de weg kwijt: "Is het waar wat ze zeggen, Groningen de gekste?!". Hij is even in de war met Eindhoven maar dat kun je hem dan ook niet helemaal kwalijk nemen als zuiderling, zo ver van huis.

Vanaf Don’t You Go Up The Sky rockt DeWolff door tot het einde van hun set. Frontman Pablo kondigt de bandleden nog even af en dan speelt de band zijn laatste nummer. Niet echt natuurlijk, want we hebben één van hun beste nummers nog niet gehoord. De roadie verraadt de geplande toegift en stemt één van Pablo’s gitaren. Dan sluit de band af met het magistrale nummer: Gold and Seaweed. Evenals Don’t You Go Up The Sky een nummer dat je vanaf de eerste tonen meesleurt in haar tempo en niet meer loslaat tot de laatste noot. Briljant.