Woensdag 9 september om 16.30 wordt met medewerking van o.a. muzikant/schrijver Meindert Talma en dichter Rense Sinkgraven de Herfstgallerie geopend in de Centrale Bibliotheek, die in het teken staat van de internationale fotomanifestatie Noorderlicht. Eén van de vier fotografen waarvan hier werk te zien is, is onze Henx. Voluit: Henk Veenstra. Ik denk dat geen enkele fotograaf, ondanks het naar mijn smaak hoge niveau van de fotografie op onze site, zich beledigd hoeft te voelen wanneer ik hem onze sterfotograaf noem. Henx mag bij ons af en toe eens een powerpointje doen waarbij hij uitlegt wat zijn visie is op concert en portretfotografie. Het valt hem niet altijd mee om alles in woorden te vatten, het is geen beeldanalist, maar uit zijn benadering en in zijn werk blijkt telkens weer waarom hij fotograaf is. Dit is zijn medium. In beeld kan hij vertellen en beter nog: laat hij soms mensen aan het woord.
Uit eigen hand weet ik hoe dat soms in zijn werk kan gaan. Nog steeds moet ik erg lachen om die jaren oude foto, waarop ik met mijn arrogante zonnebril op mijn ijdele hoofdje ergens bij de Hoornse plas (vlak onder Groningen) naakt verscholen lig achter een piepklein draagbaar draaitafeltje. Henx maakte een serie voor de Musicmaker en voor de marktplaats afdeling wilden ze af en toe een bekende muzikant met zijn favoriete instrument hebben.
Nou was ik gek op de portable draaitafel. Ik had voor het eerst seks met mijn toenmalige vriendin in haar wooncaravan, toen ik tegelijk middels haar portable draaitafel kennis maakte met het meest diepzwarte bloedrode en uiterst extatische nummer van Tindersticks. De violen zwollen aan, raakten volledig dissonant uit de bocht en mijn relatie met de portable draaitafel bleek uiteindelijk het langst stand te houden. Mee naar platenbeurzen. Mee naar Oerol , ter voorbereiding van het draaien op mijn grote Ballyhoo strandfeesten en bij de afterparties op de zolder van ‘mijn’ schuur. Mee bij lezingen over muziek om voorbeelden vanaf vinyl te laten horen.
Toen Henx en ik aankwamen bij de Hoornse plas ging hij het gesprek met mij aan. Wat ik had gedacht. Ik kwam met de optie om er naakt achter te gaan liggen, met dat ding voor mijn kruis. We moesten lachen. Voor de gitarist is de gitaar wellicht een verlengstuk van het lichaam, voor Kraftwerk te syntesizer, voor mij was dat de naald van de pickup. Tevens vond ik het grappig om er zo hoerig mogelijk bij liggen, want het was tenslotte voor de commerciële pagina’s van de Musicmaker. En als laatste vind ik het altijd wel fijn om mensen een beetje te prikkelen. Niet per sé choqueren, maar daar zo zelfvoldaan in volle glorie achter je favoriete speledingetje liggen: dat kan als een soort zelfverheerlijking gezien worden, in plaats van bevrijdend. Maar dat is voor zwartgallige mensen met te weinig humor, voor de mensen die de dubbele bodem van Starship Troopers nog steeds niet begrijpen en die te anaal retentief zijn om überhaupt iets te kunnen waarderen wat buiten hun eigen ordening valt. Veels te leuk om niets mee te doen natuurlijk.
Henx begreep mijn humor meteen en wist mij te vatten op een manier waar ik nog steeds erg om kan lachen. Op moment van schrijven was nog niet helemaal duidelijk of deze print ook in de Centrale Bibliotheek te zien zal zijn, maar Henx vroeg mij een tijdje geleden om toestemming en ik dacht meteen: 'Doen!' Het is een soort Jeff Koons gekte, ik heb daar wel wat mee. Zonder al te veel woorden wist Henx mij in deze essentie te vatten en te verbeelden, toen daar bij de Hoornse Plas. Dat hij dit in mij wist los te maken en vast te leggen, dat maakt deze popfotograaf wat mij betreft tot een ware topfotograaf!