Tot 2003 was ze de frontvrouw van de Groningse gitaarbands Pointdexter en Over The Moon. Daarna vertrok ze naar Amsterdam, om aan de Rietveld Academie de opleiding Schrijven te volgen. Nu is Klaske Oenema alweer een tijdje terug in Stad. Ze heeft plannen om hier weer een - kleine - band te formeren. Maar voorlopig moeten we het doen met haar soloplaat I'm Leaving This Room. Dat is helemaal niet erg, want de zes nummers die erop staan zijn uiterst genietbaar. De begeleiding van gitaar, bas en Hammond orgel (door Harm Wierda) is smaakvol en minimaal, waardoor Klaske's loepzuivere - in een aantal nummers gedubte - stem alle ruimte krijgt. Het galmende, hallucinerende Plenty, dat bestaat uit een briljante, geloopte melodielijn en een duidelijke sixties-feel heeft, is de hit. Maar ook Some Fire, dat met zijn droge beat, distorted elektrische gitaar en hemelse zang doet denken aan zowel Cowboy Junkies als Cocteau Twins, is bijzonder fraai. Net als Anchor, met een heerlijk kinderlijk orgeltje en een tekst over een vrouw die haar geliefde verlaat en op zoek gaat naar een nieuw thuis. Als belangrijkste invloeden noemt Klaske, naast genoemde Cowboy Junkies: Leonard Cohen, Bob Dylan, Natalie Merchant, PJ Harvey en country. Dat laatste horen we terug in het folky We Were Driving. Met haar helden heeft ze verder gemeen dat ze een begenadigd singer/songwriter is en tot de verbeelding sprekende teksten schrijft (haar opleiding heeft duidelijk vruchten afgeworpen). En ze is een fantastische zangeres, die zowel zelfverzekerd en vol kan zingen als klein en breekbaar. Klaske treedt tegenwoordig op met een overhead projector, die haar liedjes verrijkt met beelden en gedichten. Donderdag 5 april doet ze een performance tijdens Spraakmakende Boeken, in de Offerhauszaal van het Academiegebouw.