Vrijdag gepresenteerd in Vera, maandag in de winkel. We hebben het over het titelloze debuutalbum van Adept, dat wordt uitgebracht onder de vlag van Wham!Wham! Records.Dit is het gloednieuwe label van Janke en Janpier Brands. Via Wham!Wham! wil het echtpaar zijn liefde voor ongehoorde experimentele muziek delen met de rest van de wereld. Met Adept presenteerde het label zijn eerste briljantje aan de buitenwereld. Adept is de band van frontman Michiel Klein. Klein schrijft alle muziek en teksten, en wordt live ondersteund door een drietal andere lawaaimakers. Om de band hangt een mysterieuze sfeer vol vervreemding en mystiek. Zo is de internetsite opgemaakt in klassiek Latijn en is de zinderende live reputatie de band al vooruit gesneld. Adept heeft een volkomen eigen smoel en de muziek is nauwelijks in een hokje te plaatsen. Enkele referenties die naar boven komen zijn: Einstürzende Neubauten, :Wumpscut: en The Young Gods. De cd-presentatie van Adept werd opgeleukt met een heus voorprogramma en speciaal ingehuurde dj’s. Die dj’s, The Sorries, deden hun best om zoveel mogelijk electro- en andere, enigszins binnen het ondergrondse dancecircuit vallende, plaatjes te draaien. Met succes. The Sorries kennen hun pappenheimers en weten waar Abraham de electro-mosterd haalt. Voorprogramma 945 bleek een fraaie gimmick. Een computerend monster dat vette beats en bliepjes uit zijn boxen toverde, zat pontificaal op het podium. Een tip: laat de volgende keer het masker thuis en klim achter de draaitafel. Dan komt het helemaal goed. Het toveren met beats en bliepjes was namelijk monsterlijk. De show van Adept begon met veelbelovend geweld van beukende beats. Al snel werd duidelijk wat de echte klasse van de band is. Al zuigend, krijsend en schurend nam Adept bezit van het podium. Frontman Klein liet een ultiem staaltje intensiteit zien. Hij ging volledig op in de synthesizerbeats en vervormde gitaargeluiden, en danste als een wilde in het rond. Er ontstond een schouwspel zoals je dat niet vaak ziet op een poppodium. Ultieme hysterie en gekte leken zich meester te maken van Klein en zijn band. De intensiteit spatte er vanaf. De band bood een kijkje in een andere dimensie, waarin chaos en vervreemding centraal lijken te staan. De dimensie van Adept was allesbehalve toegankelijk. De beats bleven pompen, de zang bleef hysterisch en kil en continu dreigde de zaak te ontploffen. Echt boeien kon de muziek echter niet. De intro’s van de nummers waren vet en spannend, maar al snel was daar weer die andere, ontoegankelijke kant. Een dimensie vol hysterische kilte, geflipte beats en wazige dansjes. Te gek om te zien en een keer mee te maken, maar niet geschikt voor tere zieltjes. Objectief gezien is Adept een te gekke band met een eigen smoel. Iets waar het helaas teveel bands aan ontbreekt. Adept heeft zeker toekomst, en vast ook een met een gouden randje. Dit randje zal wel flinterdun zijn, want de ingewijden in Adepts dimensie zijn schaars. Voor de niet ingewijden is Adept het perfecte hulpmiddel om de vervelende buren eens van repliek te dienen.