De avond werd triomfantelijk geopend door het Duitse Scornage. De death metal-band uit Aken zette een goed optreden neer. Verrassend genoeg bleven de typische grunts, die je zo vaak hoort in death metal, achterwege en klonk de zang meer als een kruising tussen black metal en metalcore. Krijsen dus, maar wel met verstaanbare teksten. In combinatie met de snijdende gitaren en energieke drums, kon de avond haast niet beter beginnen. Er volgde een optreden van de heavy-/thrash metal band Chainsaw, die aardig wat fans had meegenomen. Chainsaw heeft een heerlijk klinkende, typische sound, met af en toe zowaar funky melodieën, een punkachtig ritme en duidelijk hoorbare rock ’n roll-invloeden. En alsof dat nog niet genoeg was, viel er tijdens het optreden voldoende te zien. Een maniak die met een rokende en stinkende kettingzaag door het publiek rende, bijvoorbeeld, en een zanger die een varkenskarkas meezeulde en zichzelf besmeurde met het bloed dat uit de opengesneden buik van het beest kwam. Na Chainsaw kwam de langverwachte ‘epic war metal’-band Goddess Of Desire op, die zo mogelijk nog meer fans had. Tijdens dit optreden met heel veel extra's was de zaal echt bomvol en stond iedereen op elkaar geperst. De à la Kiss uitgedoste mannen zetten de tent echt op zijn kop. Je wist niet waar je kijken moest, of waar je naar moest luisteren. Strak uitgevoerde gitaarriffs, brute zang, stoere melodieën en echte meezingers wisselden elkaar af, terwijl op het podium regelmatig SM-lederen bikinibabes vuur spuwden. Er was zelfs een heuse stripact, overigens niet all the way. Na al dit helse vermaak was het voor de laatste band van de avond, Imbalance uit Oslo, erg moeilijk om zich nog te bewijzen, zeker omdat na Goddess Of Desire bijna tweederde van het publiek was vertrokken. In eerste instantie klonk Imbalance, dat naar eigen zeggen sophisticated thrash metal maakt, dan ook een stuk minder spannend. Maar uiteindelijk bleek dat een illusie. De oude rotten, die met veel ervaring en zelfverzekerdheid speelden, vermaakten het publiek uitstekend. Vanwege de vrijgekomen ruimte werd zelfs een grote moshpit gebouwd. En zo werd de avond uitstekend afgesloten. En dat zonder allerlei gimmicks op het podium. De organisator van dit alles was Mira, die door bijna alle bands tijdens hun optreden werd genoemd en geprezen. Eenmaal werd haar naam respectvol gescandeerd door het publiek. Zij wist ons aan het einde van de avond te vertellen dat het succes schuilt in de aandacht die je aan de bands geeft. “Je moet ze gewoon helemaal in de watten leggen.” Maar de bands waren niet de enigen die zaterdag in de watten werden gelegd. Na afloop wist iedereen dat hij/zij getuige was geweest van een steengoede metalavond met steengoede bands, en dat allemaal voor een klein prijsje en in een echt, karakteristiek underground podium.