Augustus 2006. Buiten regent het pijpenstelen. Binnen, bij een knisperend haardvuur, een goed boek en een flink glas wijn staat Elektrisch Vuur, de cd van Lister, te draaien. Precies zoals het hoort, want de deep folk die dit trio voortbrengt, is bepaald niet zonnig. Soms is het alsof je een oude Ierse folkband zijn nummers ten gehore hoort brengen, dan weer waan je je aan een groot Bourgondisch banket met links de koning en rechts één van zijn dochters. En dat is precies wat de bedoeling lijkt. Lister wil zijn luisteraars laten dromen van verre oorden. Dit lukt ze overigens uitstekend met hun spel, dat technisch erg sterk is en ook nog eens spontaan klinkt. Minpuntje aan de cd is dat het niet zomaar een cd is die je tijdens een treinritje voor je plezier opzet. De muziek is hiervoor net iets te moeilijk. Het is gewoon niet ‘leuk’. Verwacht geen springerige loopjes maar lome, voortkabbelende partijen. Op zich hoeven deze dingen niet in het nadeel van de cd te werken, en het zal ook niet de bedoeling van de band zijn geweest om een poppy Franz Ferdinandje te worden. Dus ze hoeven ook helemaal niet leuk te zijn. Maar muziek voor de liefhebber is het wel. Behalve dan op een regenachtige zomeravond.