Veel en hard werken. Dat is het eerste wat in mij opkomt als ik aan onze eerste week in de Amsterdamse Fortress Music Studio denk. We zijn hier tien nummers aan het opnemen voor onze eerste officiële full-length. In vier weken moet de klus geklaard zijn. Geen gebrek aan tijd, hoor ik jullie lezers denken. Dus wel. In een studio heb je, althans zo lijkt het, altijd te weinig tijd. Of je nou twee, acht, tien of in ons geval vier weken boekt. Nou hebben we gelukkig twee goede producers in de arm genomen om alles in goede banen te leiden. Anders hadden we deze eerste week waarschijnlijk verbruikt om alle mogelijkheden van de talloos aanwezige sixties-synths te ontdekken. Briljante dingen zijn dat. Die sounds haal je niet uit je computertje. De blik dus maar op oneindig. De basis (drum, bas en basisgitaar) van de nummers moet namelijk eerst op de band worden geslingerd. Dat betekent grofweg: eindeloos herhalen tot alles volledig strak is. Onze drummer Bill speelt dan ook nog eens met zo’n vervelend metronoom. Een, twee, drie vier. Een, twee, drie, vier. Je kent het wel. Frustrerende business. Het resultaat mag er echter wezen. We hebben het nog nooit strakker op tape gehad. De vrijdag en zaterdag besteden we daarom alvast aan het leukere werk: gitaar-overdubs. Of in normale taal: de boel opleuken. Vanaf dat moment krijgen we al een behoorlijke indruk van de sound. Lekker. Ik kan niet anders zeggen. Met een relaxt gevoel stappen we zaterdagavond in de trein terug naar Groningen. Onze eerste week zit erop. Amper thuis, schalt de snoeiharde muziek alweer uit het raam van de buurman. Feestje. Daar zeggen we uiteraard geen nee tegen. Om een uur of vier houden we het in onbekende staat voor gezien. Ciao, Rik