Voordat de band verschijnt, is het al duidelijk dat er heel wat gaat gebeuren. Het hele podium staat vol. Hippe synthesizers naast ingedeukte pannen die zo van de schroothoop lijken te komen. Daarnaast onder andere blaasinstrumenten, vibrafoon, gitaar, bas, drumstel en veel percussie-instrumenten. Dat belooft wat. Honus Honus, Chang Wang, Pow Pow, Sergei Sogay en Alejandro Bjorg nemen rustig plaats en zetten het eerste nummer in. De mannen zijn in het wit gekleed en hebben witte strepen op hun gezicht getekend. Het lijkt alsof ze zo uit één of andere maffe film komen lopen. De muziek is een vreemde mix van hoempa, Oost-Europese klanken, hoge stemmetjes en een zanger met een rauwe strot à la Tom Waits. Er wordt veel nadruk gelegd op de percussie. Er zijn momenten dat ze alle vijf met stokjes op toms en andere voorwerpen slaan, en dat doen ze zeer strak. Hier zijn duidelijk vijf bekwame muzikanten aan het werk. Drie van hen spelen bovendien op minstens drie instrumenten, en de nummers zijn tot in de details uitgewerkt. Erg leuk zijn ook de momenten waarop een aantal bandleden met hoge stemmetjes eigenwijze melodietjes zingt. Vol energie gaan ze door tot het einde van de show, meer dan een uur later. Het lijkt alsof ze alle spullen zo dicht mogelijk op elkaar hebben gezet vooraan op het podium, om het gezamenlijke gevoel te bevorderen. Af en toe bewegen ze bijna spastisch achter hun instrument. Ze gaan helemaal op in hun muziek. Ook het synchroon springen van de zanger/toetsenist en de drummer, die beiden pal vooraan op het podium zitten, is erg leuk om te zien. Dat vindt ook het publiek, dat voor zijn enthousiasme wordt beloond met een tweede toegift. De vrouw vooraan, die het hele optreden flink uit haar dak ging, krijgt zelfs nog een handje. En dan vinden ze het wel genoeg. Man Man. Ik zie nu al uit naar de volgende keer.