Bij aankomst in de Oosterpoort is het rustig in de foyer en bij de bar. Dit ligt niet aan Tracy Bonham of haar support act, Amy Rigby. Het ligt aan de bezoekers zelf. Die zitten namelijk met z’n allen rustig in de zaal te wachten op Tracy Bonham. Maar eerst nog die andere singer-songwriter: Amy Rigby. Haar eerste twee nummers komen niet helemaal uit de verf. De kleine zaal is misschien ook net wat te groot voor haar. Maar ook Rigby heeft dit door. Ze schakelt een tandje hoger en speelt wat, zoals ze het zelfs noemt, angry woman-songs. Dit werkt, en al snel heeft ze het publiek voor zich gewonnen met haar muziek die doet denken aan een combinatie van Alanis Morissette en Moldy Peaches. Tijd voor Tracy Bonham, die we in het voorprogramma al hebben mogen bewonderen toen ze een duet zong met Amy Rigby. Vergeleken bij de ‘grote’ Rigby is Bonham maar een heel klein, iel meisje. Maar indruk maakt ze wel. Ze mag het sampleprogramma, band in a box, nog wel niet tot in de puntjes beheersen. Maar als het eenmaal werkt zoals gepland, klinkt het fantastisch. Niet alles wordt live gesampled. Het merendeel van de nummers speelt ze op een akoestische of elektrische gitaar. Met, natuurlijk, ook de nodige angry woman-songs. Hoe verder het optreden vordert, hoe spontaner het wordt. Een – mislukte - cover van The White Stripes’ 7 Nation Army, een videoboodschap (van het publiek!) aan een pasgeboren kindje van een vriendin van Tracy, een gastoptreden van roadie Mark. Het kan allemaal, en het wordt even enthousiast ontvangen. En als ze voor het laatste nummer Rigby op het podium roept om samen Beyoncé’s Crazy In Love te coveren, kan het helemaal niet meer stuk. Maar dat zat al wel goed na het spelen van haar (enige...) hit: Mother Mother.