Donderdag speelde The Black Lips in een redelijk druk bezocht Vera. Het beloofde een wilde en ruige avond te worden. In het voorprogramma stond de Drentse band The Miracle Men. Maar voor de mensen die extra hun best hadden gedaan om hun hanenkam in model te brengen voor deze avond, was het toch een beetje een tegenvaller. The Miracle Men, aangekondigd als garagepunkband, maakt een rustige indruk op de aanwezigen. De zang en melodielijnen doen eerder denken aan Neil Young dan aan de Sex Pistols. Toch wel een indrukwekkende show, maar met een niet al te hoog rock-’n-roll-gehalte. Misschien had het met de leeftijd van de muzikanten te maken, want wie naar de cd’s van The Black Lips luistert, denkt te maken te hebben met een stel doorleefde rockers, aangetast door een leven vol sex, drugs en rock-’n-roll, gehuld in groezelige shirts en zwarte leren broeken en met een fles tequila binnen handbereik. Maar in plaats daarvan zien we een beschermd opgevoede teenage boyband het podium betreden. Je hanenkam gaat er acuut slap van hangen. De eerste helft van de show begint een beetje stroef en de zaal wil niet echt mee. Maar gaandeweg worden de leden van The Black Lips wat losser, de melodieën rommeliger en de show interessanter. Ook de mensen in de zaal worden wakker, en het lijkt toch nog een leuk feestje te gaan worden. Een nummer dat er uit springt is Hippie Hippie Hoorah van de cd Let It Bloom, en vooraan bij het podium komen de mensen in beweging. Maar toch ontbreekt het de muzikanten aan voldoende nonchalance om hun set echt goed neer te zetten.