Voor de verandering zijn er ook eens wat scholieren in de Oosterpoort. Eels is blijkbaar ook bij het jonge publiek een graag geziene gast. Tijdens het voorprogramma, Smoosh, staat de zaal goed vol. Maar we blijven natuurlijk echte Groningers: hoe goed deze twee meisjes ook hun best doen, we blijven rustig wachten op de hoofdact. Jammer, want de meisjes (ze kunnen niet ouder zijn geweest dan vijftien) rocken. Dan gaan ze weg en is het even wachten op Eels. Ter voorbereiding komt er een bodyguard het podium op, die daar de hele avond zal blijven staan om fitness- en kickboxoefeningen te doen op de maat van de muziek, high-fives te geven aan het publiek en slagroom in hun monden te spuiten. De bedeesde Eels, zoals we die kennen, is niet terug te zien op het podium. Je zou niet zeggen dat hier de schrijver van nummers als Electroshock Blues en Going To Your Funeral staat. Er staat een zelfverzekerde, stoere man. Maar dat is geen garantie voor kwaliteit. Eels had helemaal nooit in de grote zaal mogen staan! Om de grote zaal van de Oosterpoort te bereiken, kun je niet de ingetogen liedjes spelen waar Eels om bekend staat. Je moet rocken. En dat doet hij dan ook. Het eerste halfuur was tenenkrommend slecht. Dit kwam voor een deel doordat de geluidsman zijn werk niet goed deed, maar ook doordat de liedjes van Eels zo’n rigoureuze aanpak gewoonweg niet verdragen. Als het woord is aan The Chet, vaste gitarist van Eels, komt het goed. Hij rockt een stuk overtuigender dan de man himself. Dit is ook het keerpunt van het optreden. Niet lang daarna zet Eels zich achter zijn keyboard en geeft een geweldige uitvoering van Sound of Fear weg. Ook de rest van het optreden gaat beter. Hij lijkt de goede balans gevonden te hebben tussen zijn werk op cd en het geluid in de zaal. En zo verlaten we alsnog met een voldaan gevoel de Oosterpoort.