Twintig jaar! Het is alweer twintig jaar geleden dat het begon met Noorderslag, als een zogenaamde battle tussen Nederlandse en Belgische bands. Voor mij was België de winnaar, want ik herinner mij nog steeds een optreden van The Neon Judgement, waarbij tien mensen op een afstandje stonden te kijken en ik als enige vooraan stond omdat ik hun platen thuis aflikte voor het slapen gaan. De gitarist dook als blijk van waardering op zijn knieën voor mij in het stof en ging helemaal los. Onvergetelijk. En onlangs las ik dat ze weer optreden, wat niet eens zo raar is, want sommige nummers passen prima tussen de electroclash. Of dat vage househoekje, rond 1988, met Eddy de Clerck en zo'n leipo die ergens een piano vond en daarop alles tot de vlooienmars meespeelde. Het was een zootje, iedereen deed maar wat, maar het werkte: perfecte anarchie. En ook daar waren maar weinig mensen bij. Het zijn de dingen die gebeuren en waar je gewoon even tegenaan moet lopen. Bij het huidige Noorderslagweekend met zo'n 180 acts moet je gewoon rond blijven struinen en is het heerlijk om je eens te laten verassen. Zoals door de korte maar heftige performance van Jawat!, waarbij snotty hiphopkids helemaal los gingen voor het podium en zelfs stonden te pogoën op de rauwe beats, die herinneringen oproepen aan het vroege werk van de Beastie Boys. Of bij het maar liefst twee (ex-)Groningers tellende gezelschap T-99, dat nog even een pre-rockabilly twanging bluessurfrock-'n-roll staartje aan het festival breide. Een welkome afwisseling na de stampende techno in de Binnenzaal, die was omgebouwd tot Feelies. Een conceptzaal waar alle zintuigen geprikkeld werden en trilmechanismen onder de podiumdelen een bezoekster 'het gevoel gaf dat ze in haar eigen vibrator zat'. Hier ging de temperatuur mee met de stijl van de muziek (het was er erg warm; volgens mij waren ze de koeling vergeten), net als de geur, die van te voren door de aroma-dj gekozen was. Volgens een kennis had die bewust voor strontlucht gekozen en daar had het inderdaad wel iets van. Snel wegwezen dus. En zo kun je doorgaan. Kraak & Smaak gaf een gesmeerde performance, maar was net iets te geforceerd een show aan het doen, die af en toe aardig in de buurt van Jamiroquai kwam. Iets gekker zou wel mogen, maar waarschijnlijk heeft dit wel potentie voor laagdrempelige strandfeestjes. Ook een grote verrassing was de performance van Eboman, die een overzicht heeft gemaakt van twintig jaar Noorderslag. En dat deed hij erg leuk. Gelukkig geen optreden van Within Temptation, dat volgens iedereen terecht de Popprijs won vanwege de internationale bekendheid, maar je moet er van houden. Het blijft overigens de vraag of je nou zo'n prijs moet geven aan een groep die het reeds goed doet (waarderingsprijs) of aan een groep die veel aandacht verdient (aanmoedigingsprijs). Ach, Within Tempation heeft die prijs wel verdiend. Ze konden niet spelen omdat zangeres Sharon net bevallen is, maar de rest van de band kwam toch in jurkjes het podium op en werd naar goed gebruik gedoopt in een zee van bier, dat vanuit alle hoeken naar hen toe werd geworpen. Bij Eurosonic bleek de Duitse 'neueste welle' met haar combinatie van gitaren en elektronica goed vertegenwoordigd. Leuke manier om de dance rockfähig te maken, maar van de meeste bandjes kreeg ik 'm echt niet omhoog en helaas heb ik de blotebillenshow van mijn vriendjes van Aux Raus moeten missen (die overigens gewoon uit Amsterdam komen en niet uit Duitsland, zoals ik las in de programmakrant), want die zijn altijd wel goed voor een beetje commotie. Het meest behagelijk vond ik het optreden van Yonderboi, dat steviger was dan ik had gedacht. Al stond de man zelf nogal statisch op het podium. Toch leuk, die Hongaarse muziek. Of zo'n tablaspeler uit IJsland, bij de groep Steintryggur. Een grote Europese meltingpot was het. Er liepen zo'n 1700 buitenlanders rond. Meer dan ooit, had ik het idee. Met een grote grijns zie je ze snacks uit de muur trekken bij de Febo, want dat kennen ze niet in de rest van Europa. Langzamerhand wordt het toch steeds meer een festival met internationale uitstraling. Volgens artistiek directeur Peter Smidt is het publiek de lachende derde bij dit festival, waarvan ze graag nog meer een business festival willen maken, zo blijkt uit een interview met hem op de Noorderslag-website. Maar zonder dat relaxte Groninger publiek zou het natuurlijk niet lukken. Natuurlijk blijft de nieuwjaarsreceptie-functie voor Nederlandse en Europese popprofessionals toch een belangrijk aspect. Zo is de jaarlijkse hereniging met een paar vrienden van Mojo wel weer goed voor wat uitbreiding van mijn popjargon: ik weet nu wat de 'look & feel' is van een evenement (overigens is het Noorderslagweekend ook wat dit betreft enorm gegroeid). Vrijdag in de namiddag kregen we een gesprek bij het haardvuur en hadden we het over de vraag waar het nu weer heen zal gaan. Daar zijn dit soort festivals ook goed voor. We kwamen er niet uit; er zijn zoveel ontwikkelingen. En wellicht is de grote trend van het moment dat niet iedereen één kant op hoeft te gaan, dat het niet meer gaat om DE trends, maar dat we (mede door het downloaden) steeds meer kunnen grasduinen en zelf ontdekken. Festivals als deze zetten deuren open, en ik hoop dat iedereen - net als ik - zijn eigen highlights heeft kunnen vinden, in voor mijn part de meest aftandse achterzaaltjes met tien bezoekers. Ik gun iedereen zo'n bijzondere ontmoeting als ik ooit had met The Neon Judgement. Voor de business is het wellicht belangrijk wat DE trends zijn, maar als bezoeker moet je gewoon op avontuur en je laten verassen. En dat kan godzijdank met de veelzijdige programmering van het Noorderslagweekend. Viele dank für die Musik, meine Damen und Herren...