Dijf Sanders Lekker veel apparatuur en de diepe stem van de Belg Dijf Sanders. Een jazzmuzikant erbij, en de ingrediënten voor hele prettige elektrojazz zijn aanwezig. Het komt niet in de buurt van gezapige lounge, niet met deze rauwe elektronica en goed gekozen stukken jazzmuziek. Mew Duistere melancholie met de Denen van Mew. Prachtige hoge zang en melodieën die beklijven, worden gecombineerd met een vette bak noise en verontrustende geluidslandschappen. Terwijl de blauwe flarden van de film op de achtergrond over de gezichten van de bandleden strijken, weet Mew een vol Huize Maas te overtuigen. 2Raumwohnung De huppel-elektro van 2Raumwohnung is aanstekelijk. Kindvrouwtje Inga Humpe rent heen en weer en nodigt alle vrouwen uit het podium op te klimmen. Vette beats en Duitse teksten, die de kenners mee schreeuwen. Luchtige feest-elektro. In Duitsland zijn ze al doorgebroken, Nederland is er klaar voor. Campsite Niks mis met Campsite: prettig in het gehoor liggende nummers. Maar wel wéér een Scandinavisch bandje waarvan de jongens, strak in het pak, net iets teveel gekopieerd hebben van de stroom van Franz Ferdinand-achtige bandjes die het afgelopen jaar de muziekmarkt bestormden. Westbam en band Producer Westbam zit al jaren in het vak en liet het werk vanavond over aan een band. Geflankeerd door twee dames in strakke kostuums, sprong de man heen en weer en zweepte als MC het publiek op, waarbij hij af en toe wat knoppen beroerde. Elektro van de oude school knalde de benedenzaal van Simplon in. Geen slechte keus om de draaitafels voor een keer in te ruilen voor live muzikanten. Barbara Morgenstern Barbara Morgenstern is sympathiek. Een innemende lach en grapjes tussendoor die net niet helemaal lukken: het publiek viel er voor en ook voor haar orgelelektronica, begeleid door heldere zang en de strakke drums van Robert Lippok. Heerlijk wegdromen bij het exotische Duits en de pianopartijen. Deichkind Op het laatste moment werd Deichkind naar achteren geschoven in de programmering in Simplon. Een goede zet. Deickind is namelijk, in de rij van Duitse danceacts, de gekte voorbij. Volwassen kerels in vernuftig gevouwen broeken van vuilniszakken hangen aan trussen, wurmen zich door de feestende massa, stoeien op een miniluchtkussen, gieten flessen drank over zich heen en spelen met een neonpiramide op het hoofd. En ondertussen maken ze hos-hiphop met knallende beats, waar strak overheen wordt gerapt. De ogenschijnlijke chaos is keurig geregisseerd, met een tape die op de achtergrond meedraait en perfect synchroon afgedraaide teksten en dansjes. Zelfs met een cover van No Limits, waarbij een van de heren de zangpartijen van Anita Doth overneemt, komen de pret-hoppers weg.