Afsluitende band in Vera op de donderdag was Clor, dat op het podium gevolgd werd door maar liefst drie camera’s. De verwachtingen waren hooggespannen, maar de show werd gestolen door Hushpuppies uit Frankrijk met hun psychedelische, meerstemmige Strokes/Franz Ferdinand-rock. Als ik binnenkom, is Hushpuppies al bezig en met veel moeite wurm ik mezelf naar voren in een ramdruk Vera. Het is allemachtig warm, en terwijl ik me ontdoe van mijn jas en de Fransmannen op het podium zich in het zweet werken, schieten direct The Strokes door mijn hoofd. Aan de nieuwe plaat van de Amerikanen moet ik nog even wennen, maar Hushpuppies doen het nog in de oude stijl. De band speelt retestrak en de zanger (retestrak in pak; o, wat had die man het warm) is een goede frontman met een rauwe stem en houterige dansjes en sprongen. Door een sixtiesorgeltje, analoge synthesizer en meerstemmige koortjes weten de mannen zowaar een psychedelische, eigen draai te geven aan het Strokes/Ferdinand/Hives-idioom. De eerste positieve verrassing van Eurosonic is een feit. Volgende band is The Chalets, dat uit een heel ander vaatje tapt. Meerstemmige pop met twee charmante zangeresjes, een bassist en een gitarist die met hun stemmen de harmonieën completeren, en een woeste zeeman op drums. Met een woest gestreept matrozenshirt aan en een woeste kap’teinsbaard. Naïeve, onstuimige pop dus, waar het fijn naar kijken is, met de tweelingzusjes(?) die vrijwel het gehele optreden synchroon hun danspasjes uitvoeren, en daarbij zelfs ook nog hele lekkere melodieën weten voort te brengen. Om onze geliefde hoofdredacteur te citeren: “Whoehoeeeee!” Wanneer de laatste band op het punt staat te beginnen, staat de zaal weer helemaal vol en hebben drie camera’s zich op en naast het podium geïnstalleerd. De band is namelijk Clor, en deze Engelse heren wisten met hun debuut-CD en op de laatste London Calling behoorlijk te imponeren. Door onze landelijke afdeling werden ze zelfs bestempeld als één van de beste bands van deze editie. De verwachtingen waren dus hooggespannen. Misschien daarom wel, vielen ze mij een beetje tegen. Waar Clor op de plaat een lekker speels en fris mengelmoesje laat horen van hardrockerige wave, Prince-achtige, funky melodieën en zang, en elektronische arrangementen, neigt het live naar een conservatoriumgezelschap. Strak dus, met een sublieme instrumentbeheersing en goed geconstrueerde liedjes vol aparte wendingen. Maar tegelijk ook erg bedacht en routineus. De charme die op de plaat wel aanwezig is, ontbreekt live. Het publiek in Vera vermaakt zich echter opperbest, en terecht. Clor is een hele sterke live act die geen moment verveelt, maar stiekem was Hushpuppies de band van de avond.