Er is een enorm gekraak te horen. Dat blijkt de gitaar van ‘Fatal’ Vince te zijn. The Fatals zijn begonnen met spelen. Anderhalve minuut later is het eerste nummer alweer afgelopen, zoals het hoort bij trashgarage. Tijd om de piepende oren rust te gunnen is er niet. ‘Fatal’ Wladimir Malaga beukt al snel weer op de drums en ‘Fatal’ Marco schreeuwt in de microfoon, vaak afgewisseld door Vince. ‘Fatal’ Will is er ook nog. Deze bassist blijkt direct de grootste clown van de vier. Will illustreert namelijk het duidelijkste dat de aangekondigde idioterie bij The Fatals niet alleen een imago is, maar toch echt werkelijkheid. Wanneer blijkt dat de redelijk gevulde zaal maar niet los wil komen, doet Will er alles aan om dit recht te zetten. Na zwalkend tussen de voorste rijen van het publiek te hebben gebast, klimt hij op een speaker. Dan ziet de besnorde Fransman nóg hogere geluidsapparatuur naast zich staan. Daar moet natuurlijk ook even op geklommen worden. Aan het eind krijgt de snaredrum een flinke opdonder te verduren. Het publiek kan dit soort fratsen zeker waarderen. Toch krijgt de muziek zélf niet helemaal de ontvangst die het verdient. Het duwen en trekken in de voorste rijen blijft namelijk uit. Terwijl de muziek daar wel geschikt voor is. Sommige elementen uit deze muziek doen aan The Hives denken. Gelukkig is het allemaal veel ruiger, idioter en minder gepolijst. Ook zijn The Fatals al meerdere malen waardige opvolgers van de invloedrijke garageband Oblivians genoemd. De idiote kant van deze band lijkt uiteindelijk dus meer gewaardeerd te worden dan de muzikale kant. Dat is jammer. The Fatals produceren namelijk een idioot goed lawaai. Na The Fatals mogen de Knaughty Knights (met Oblivian Jack Yarber) het gaan proberen. Het lukt ze de zaal een béétje losser te krijgen. Maar dat komt vooral doordat de Franse idioten zich nu ook onder de toeschouwers hebben gemengd…