NO REGRETS – UNREAL Pearl Jam. Die twee woorden beschrijven de cd Unreal van No Regrets wel het beste. De gekwelde zang waar Eddie Vedder wereldberoemd mee werd, is opnieuw te horen op deze cd. Jammer genoeg maakt No Regrets zelf nou niet echt muziek op wereldniveau. De nummers zijn nogal saai en verrassen nergens werkelijk. De cd begint al typerend met de strak gespeelde intro van het nummer She Knows. Strak spelen kunnen ze namelijk wel. Er zijn bij de eerste luisterbeurt geen foutjes te bespeuren. Het blijft verder nogal saai tot het wat krachtiger nummer Confessions. Dit doet denken aan het wat hardere werk van Anouk. Daarna kakt het echter weer in. Het titelnummer is niet origineel en niet echt de moeite waard en het laatste nummer heeft ook niets bijzonders. Om te stellen dat Unreal slecht is, is wat kort door de bocht. Maar echt iets bijzonders is het ook niet. De heren spelen strak, maar het kan gewoon niet boeien. Deze muziek is leuk voor iedereen die van Pearl Jam houdt. Maar als je daar (zoals ondergetekende) totaal niet van houdt, kan je deze cd het beste links laten liggen. FCKN’BSTRDS – SYLVESTER UM KNIESCHUSSCLUB Je komt moe thuis en vindt een honderd keer met Happy Newyear bestempelde envelop met een demo erin. ‘45 minutes of insane powertrash’ staat op de achterkant vermeld. Maar eens luisteren… Na tien minuten: eindelijk, die afschuwelijke, vervormde stem is klaar met praten. De muziek kan beginnen. Na twintig minuten: hoofdpijn begint op te komen. Na dertig minuten: waarom heb ik me in godsnaam opgegeven om die demorecensies te regelen?! Na veertig minuten: doe professioneel, niet afzetten nu. Nog maar 5 minutes of insane powertrash. Na vijfenveertig minuten gaat er dan toch een cd van Madonna in de stereo om de oren wat te ontlasten. De cd van de Fckn’bstrds is niet om aan te horen. Geen slechte muziek, geen goede muziek, gewoon géén muziek. Als je powertrash verwacht zoals van één of andere obscure Berlijnse band, moet je dit niet luisteren. Als je een goed geslaagd kunstwerk wilt beluisteren, is deze cd een goede optie. Het is namelijk geen muziek, maar eerder een expressionistisch kunstwerk. Met keihard, industrieel lawaai en pure chaos emoties weergeven, dat is wat deze cd doet. De oren van de luisteraar worden net zolang gegeseld totdat hij helemaal murw geslagen op zijn stoel blijft zitten. Of knettergek wordt… MULTIGRADE MOTOROIL - THE GREENLAND Om te beginnen, dit is niet zomaar een cd. Deze cd is opgenomen bij een echte celebrity: Syb van De Kast. Syb heeft echter niet alleen zijn studio ter beschikking gesteld. Hij heeft ook mee geproduceerd aan twee van de vier nummers. Dit is een beetje jammer, aangezien hij zijn toegankelijke-pop-mentaliteit nog niet echt kwijtgeraakt is. Daardoor klinken Sister Of The Darkness en het Friestalige Douwe wel erg gelikt. Dit is wel anders bij het folky Body Was Ready To Fall. Dit nummer klinkt ruig en krachtig en lijkt rechtstreeks uit de kroeg te komen. Ook het onheilspellende en melancholieke Who Will Be Your Next Boyfriend klinkt goed en mooi. Hoewel het niet eens geproduceerd is door een bekende producer, heeft dit nummer wel enige hitpotentie. Vooral bij deze twee nummers is de band zoals ze op het podium moeten klinken goed te horen. Over het algemeen klinkt de cd erg goed en origineel (ooit accordeonsolo’s in rockmuziek gehoord?). Het is jammer dat de door Syb geproduceerde nummers hier en daar nogal gelikt klinken. Maar dat nemen we maar op de koop toe, omdat deze nummers op zich niet slecht zijn. Alleen de buitenkant is een beetje gladjes. Vooral in de overige nummers speelt MMO goed door en maakt de band erg opwindende rock. Dit kan nog wel wat worden. VENCE – THE CELIBATE PUPPETEERS Het is lang geleden dat ik iets heb gehoord wat ik zo goed vond als de demo van de Groningse band Vence. Vence maakt melancholische folkrock met een randje. Het klinkt ongelofelijk gevarieerd en gedreven. Dit komt door het sterk gevarieerde instrumentarium: gitaar, viool, cello, percussie en piano. Voeg hierbij een beetje een onvaste stem en je hebt een prachtige, donkere cd. Hoogtepunt van The Celibate Puppeteers is het vierde nummer, God = Where You Put Him. Dit nummer is sterk geïnspireerd door dEUS en doet zeker niet onder voor het beste werk van die Belgen. Verder zijn er gewoon weinig woorden vuil te maken aan deze cd. In één woord subliem. Jammer dat de nummers die op de website van Vence staan, het niet doen...