Het is een drukte van belang in de hoerenbuurt van Groningen. De zon schijnt, buiten staat een orkestje Balkanmuziek te spelen en de straat staat vol met pratende, rokende en drinkende mensen die af en toe ruim baan moeten maken voor patserige plebejers in dure BMW’s en oudere heren in stationcars die net wat impressies hadden opgedaan in de meest levendige hoerenbuurt van onze stad. In de galerie is het minder druk, want het is erg warm en de meeste bezoekers zijn lid van Vera. In de club zelf zijn een aantal muren compleet behangen met posters die herinneren aan veel bijzondere momenten, dus men is wel wat gewend. Vooral voor buitenstaanders en nieuwkomers moet het echter toch een bijzondere ervaring zijn, al die namen van artiesten die het later soms ver hebben geschopt of er misschien wel niet meer zijn. Alle soms hoogstaande zeefdrukkunsten. De posters zijn soms beter dan de bandjes. Een goed idee, zo’n expositie. Wellicht was het nog mooier geweest als de werken per maker gegroepeerd waren, zodat de individuele stijlen en ontwikkelingen beter zichtbaar zijn. En als de overgang van plakken en knippen naar ontwerp op de computer beter zichtbaar was gemaakt. Op de panelen hangen posters over elkaar heen geplakt, net als aan de muren van Vera. Het geeft wel veel sfeer en voor de mensen die iets willen kopen, worden een aantal losse posters in de bekende posterrekken aangeboden. Tweeëndertig en een halve euro voor een poster? Een vormgever van de Vera-zeefdrukgroep hoor ik trots aan een paar bezoekers vertellen dat ze regelmatig hoort dat Amerikanen veertig dollar of meer voor zo’n unieke Vera poster betalen. Ik denk dat ik mijn persoonlijke collectie binnenkort maar eens een betere bewaarplek ga geven…