“Een nieuwe plaat, een nieuw verhaal”, zijn de openingswoorden van zanger Dikkie Visser bij de presentatie van Drip Drop Drippin’, de nieuwe cd van Planet Orange. Het is een drukte van belang in Vera, want veel fans willen ook dit nieuwe verhaal live meemaken. Een goedgevulde zaal ziet een band in topvorm. Vanaf het titelnummer zit de groove er goed in. De band speelt strak en het geluid is gortdroog, vies en vuig tegelijk. Lekker! Alle bandleden met een beetje sex-appeal zitten vooraan op het podium en zorgen voor de gekte in de songs. De drie achter op het podium, bas, drums en gitaar, zorgen voor de basis. Vooral gitarist/toetsenist Harm Wierda speelt inventief. Met zijn strakke pak, zonnebril en net iets te degelijke kapsel is hij een opvallende verschijning binnen de band. Net als toetseniste Thea Visser, die af en toe haar cornet er bij pakt om het nummer net die Planet Orange touch te geven. Het is een interessante band, die de afgelopen jaren een mooie fanschare heeft opgebouwd, zo blijkt vanavond. Halverwege de set speelt de band net iets teveel langzame nummers waardoor de vaart uit het optreden raakt. De ballads kunnen ook niet zo beklijven als de rest van de songs. Ze missen de melodie en dynamiek van de rest. Gelukkig weet de band dit in de toegift, met de oudere nummers, helemaal goed te maken. Veel bezoekers lopen na afloop van het optreden dan ook richting de grote koelkast om daar een exemplaar van Drip Drop Drippin’ aan te schaffen. De zesmansformatie Planet Orange laat in Vera zien dat het geen nieuwe wegen is ingeslagen, maar dat het bezig is haar eigen sound te perfectioneren. Een sound die wortels heeft in de americana, maar verder van elk ander genre wat afsnoept. In de gekte die dan ontstaat, is Plante Orange op zijn best. Zuigend en pompend maken ze de hele zaal gek. Deze band is de ultieme festivalband voor 2006. Het visitekaartje voor Noorderslag en Eurosonic is in ieder geval afgegeven.