Op het enkele maanden geleden verschenen debuut Bang Bang Rock & Roll!!! liet de Britse band al horen wat z’n sterkste troef is: zanger Eddie Argos. Met een typische manier van praatzingen brengt hij zijn teksten over het kleine broertje die de rock-’n-roll ontdekt (‘my little brother just discovered rock-’n-roll / there’s a noise in his head and he’s out of control’). Maar ook over zijn twijfelachtige kwaliteiten als minnaar (‘I’m fine when I’m with my own hands’) en natuurlijk de jeugdliefde waar hij nog steeds gek op is: Emily Kane. De knulligheid en ironie druipen van elk nummer en doen denken aan de postpunk van bands als The Fall, maar ook aan de britpop van Pulp. Niet elk nummer is echter raak. En door de typische manier van (niet) zingen blijft het allemaal wat vlak en soms eentonig. Waar ze de aandacht op de plaat nog niet helemaal vast weten te houden, kunnen ze dit live wel. Ook op het podium is Argos (met snor, wat een held!) de smaakmaker. De band houdt zich wijselijk op de achtergrond en de charismatische zanger krijgt alle ruimte om de aandacht op te eisen. Met precies de juiste dosis nonchalance en felheid, slingert hij zijn teksten de zaal in en het publiek reageert enthousiast, met voor het podium wild dansende en rondspringende mensen. Het is soms een tikkeltje routineus en de band is lang niet zo dwingend als bijvoorbeeld een Franz Ferdinand of Kaiser Chiefs. Maar wat geeft het ook. Art Brut pretendeert ook helemaal niet zich te willen meten met dit soort bands. Gewoon vier jongens en een meisje die in een band zitten omdat dat nou eenmaal het mooiste baantje is dat er bestaat. “Look at us! We formed a band!”, roept Argos al tijdens het openingsnummer. Wij genieten met ze mee en zonder te overrompelen, zorgt Art Brut voor een bijzonder vermakelijke avond in de grote zaal van Vera.