Gedurende de avond was een interpretatie van het feest te volgen op de schermen van gelegenheidscollectief Nou en Herkauw, dat uitsluitend met beelden werkte die gedurende de avond ontstonden. Om de beurt verdwenen de kunstenaars achter een gordijntje, om terug te keren met nieuw materiaal in de vorm van animaties of korte videofragmenten. Volgens Sander Trispel, videokunstenaar bij Nou en Herkauw was het voor het publiek nog leuker als het proces van het maken van beeldmateriaal in de zaal zichtbaar was geweest. Maar hij vond het een erg leuk experiment, zeker omdat er kunstenaars uit verschillende beeldende disciplines bij betrokken waren. Zo was er een meisje dat met schoolbord en krijt werkte, had iemand een tas vol verkleedspullen meegenomen en maakte een jongen animaties van tekeningen die hij verscheurde en als een puzzel weer in elkaar legde. De kunstenaars mengden zich met een camera tussen het publiek en kropen dicht op de optredende artiesten. De gefilmde beelden werden meteen verwerkt en waren te zien op de vele schermen in de zaal. In vergelijking tot wat doorgaans op feesten gebeurt met video, was het zeker vernieuwend. De ongeforceerde samenwerking is goed bevallen en er was veel ruimte voor experimenteren, vond ook veejay Adri Schokker, die met videocollectief Snow meestal werkt met beelden die van tevoren zijn gemaakt. Een avond vullen vanuit helemaal niks, alle conventies laten vallen en het toeval zijn werk laten doen: het was spannend en zeker voor herhaling vatbaar. Holodeck vaart met zijn feesten al een tijdje een wat ruigere koers, de vroegere groovy uitstraling wordt steeds meer los gelaten om plaats te maken voor harde electro. Naarmate de avond vorderde, werd de sfeer dan ook woester. De muziek werd harder en rauwer, het publiek uitzinniger. Begon dj Ruiz uit Leeuwarden nog relatief rustig met zijn vocale electro, het ging er al harder aan toe bij de David Gilmore Girls, die het publiek met gitaar en laptop te lijf gingen. Dj’s Julian S Process and Diabolic zweepten het publiek nog verder op, totdat het barste bij de live act van Nid and Sancy. Dit duo maakt bijna geen gebruik van computers of samples, maar maakt de muziek ter plekke met een flinke hoeveelheid machines, wat resulteert in een knallende show. In een weelde van blonde lokken draaide zangeres Sancy aan knoppen en slingerde op z’n electropunks haar lijfspreuk de kelder van het oude waterbedrijf in: “Fucking machines!”. Boodschap: machines hebben een ziel. En na een kwartier Nid and Sancy kan je niets anders dan dat beamen. Tijdens de set van Rohbadobh, die regelmatig uitstapjes maakte richting de wat hardere uithoeken van de electro en techno, vulde de ruimte zich met rook. Reggaezanger Matthieu Keuter en dichter Sieger M.Geertsema begeleidden schouder aan schouder de beats en teksten over zonnig Babylon, en donkere stegen vermengden zich. Even later doemden er twee gedaanten in hoepelrokken met grote strikken op, die zich richting dansvloer bewogen. Hiermee eindigde de avond in een prettig vervreemdend sfeertje. Er wordt al weer reikhalzend uitgekeken naar de volgende editie van Club Plus.