Dolorean en Damien Jurado in Vera: weinig verrassing

Lekkere stem, redelijke liedjes, verder geen geouwehoer

Jeroen Willems, ,

Aangekondigd als een must see op singer/songwriter- en indiegebied, blijken Dolorean en Damien Jurado in de praktijk tegen te vallen. De ‘topmusici’ en de ‘geweldige frontman’ waar de Verakrant vooraf over verhaalde, heeft 3Voor12Groningen woensdag niet gezien.

Lekkere stem, redelijke liedjes, verder geen geouwehoer

Er zijn van die avonden dat het erg gezellig is. Eigenlijk iets té gezellig. Het bier smaakt goed, je gezelschap is okee en de dj lijkt al zijn platen uit jouw kast te hebben getrokken. Je gaat van de ene kroeg naar de andere, rond een uur of drie, vier ga je over op de sterke drank en dan gaat het fout. Niet meteen, maar het gaat wel fout. De volgende ochtend word je wakker met een kater die je in tijden niet meer hebt gehad. De soundtrack voor die ochtenden: Dolorean en Damien Jurado. Lekkere stem, redelijke liedjes, verder geen geouwehoer. Maar was je na een dag hard werken of studeren toe aan goede, intense band, dan was Vera gisteravond niet de juiste plek. Bij de eerste noten van voorprogramma Dolorean valt gelijk het goede, droge zaalgeluid op. De zang van de singer/songwriter is daardoor uitstekend te horen. Door de weinig inventieve begeleiding en een aantal songs die amper de middelmaat halen, komt de set moeilijk op gang. De drummer heeft wel een prettige tweede stem, maar na twee nummers is die truc ook uitgewerkt. Pas tegen het einde van de set, als er op de gitaar getokkeld wordt en de band met iets meer dynamiek speelt, wordt er nog net een voldoende gescoord. Damien Jurado speelt vervolgens met dezelfde begeleidingsband en heeft min of meer dezelfde problemen. De liedjes zijn iets beter, maar klinken nog steeds gezapig. De muziek mist elke noodzaak. Dit is vooral te danken aan de begeleidingsband, die de nummers ontdoen van dynamiek en verder ook geen enkele kleur geven. In de Verakrant werden ze aangekondigd als topmusici, maar op de bühne lijken ze hun akkoordenschema’s te oefenen. Wederom valt er pas aan het einde van de set wat te beleven. De band gooit nog even zijn haren los, om er vrij snel daarna mee op te houden. De laatste vijf nummers speelt Damien Jurado alleen en daarin ontpopt hij zich als een ware singer/songwriter. De nummers winnen aan intensiteit en er kan zowaar nog een klein hoogtepuntje op deze verder makke avond worden genoteerd. Morgenvroeg nog maar eens luisteren naar de plaat. Tegen de kater.