Wie naar de twee platen luistert die Tom van Laere, alias Admiral Freebee, tot nu toe heeft uitgebracht, kan moeilijk ontkennen hier met een apart talent te maken te hebben. Ook al zijn invloeden als The Band, Bob Dylan en Neil Young regelmatig hoorbaar aanwezig, van Laere weet zijn nummers een geheel eigen geluid mee te geven. Zijn beide platen blinken uit in contrasterende hoeveelheden decibellen; van lieve, doch verbitterde liedjes als Recipe For Disaster en Rags ‘n’ Run tot stompende rockers als Oh Darkness en I Got Love. Afgelopen donderdag in Vera hoopte ondergetekende dan ook op een enigszins gelijke diversiteit. Admiral Freebee treedt aan als trio. Van Laere op gitaar, bijgestaan door bassist en drummer. Van meet af aan wekt de frontman de indruk bezeten te zijn. Door wat? Vrouwen? Inspiratie? Drank? Of misschien gewoon door Het Leven? We zullen het waarschijnlijk nooit weten, maar deze bezetenheid uit zich in elk geval in een een vuige, vieze rock-’n-roll show van een kleine twee uur. Van Laere schreeuwt, rockt, springt en oreert. Midden in het nummer Einstein Brain maakt van hij tijd voor een kleine carrière-evaluatie: “Waarom ben ik geen pastoor geworden, of hoer?”, vraagt hij zich af, voordat de hele band zich genadeloos hard in het laatste deel van het nummer stort. Dit is tekenend voor de hele avond: een degelijke strakke band, voorgegaan door een frontman die zich vol overgave in zijn muziek stort. Ellenlange filosofische uiteenzettingen over – jawel - uitwerpselen, gevolgd door Get Out Of Town, een bloedmooie ballade op de piano. Van Laere neemt vanavond de hele zaal mee op sleeptouw en slaagt er zichtbaar in mensen mee te nemen in zijn manie. Op een gegeven moment laat hij zich zelfs in het publiek zakken om daar een aantal toeschouwers mee te laten zingen. Het zorgt allemaal voor een opvallend intieme sfeer. Buiten een overduidelijk goede liedjesschrijver, is van Laere ook nog eens een uitstekend gitarist. Het hele concert werkt hij af op slechts één gitaar, waarop hij zowel slag- als solospel uitstekend uitvoert. De band die hem begeleidt is goed geolied, en voorziet Van Laere van voldoende ruimte om op gitaar helemaal los te gaan. Op piano weet hij net zo goed te overtuigen; het woeste, bebaarde gezicht contrasterend met de zwoele, bijna jazzy arrangementen. Naarmate het concert vordert, dreigt van Laere zichzelf te overschreeuwen. Nummers die op de plaat weliswaar stevig rocken, worden vergezeld van een schreeuwende zang die de kwaliteit niet altijd ten goede komt. Bloedmooie intermezzo’s in de vorm van het eerdergenoemde Recipe For Disaster, het jazzy Get Out Of Town en een Whiskeytown-cover zorgen echter voor voldoende afwisseling in een show die af en toe op het randje van de eentonigheid balanceert. Toch is het een ervaring op zich, zo’n concert van Admiral Freebee. Een band, geleid door een ogenschijnlijk schizofrene Belg; op het ene moment poëtisch orerend, op het andere moment schreeuwend en rockend op een manier waar een band als Foo Fighters nog een puntje aan kan zuigen. Verder zorgen Van Laeres verhalen tussen de nummers door voor een humoristische noot. En als er dan, zonder enige waarschuwing, ook nog eens met enige regelmaat een wonderschoon liedje om de hoek komt kijken, tja, dan kunnen we alleen maar concluderen dat deze schizofrene Belg zijn publiek op een prachtig originele manier weet te vermaken.