Toch nog net niet uitverkocht, was het geinig om de opbouw van het publiek te zien. Dat varieerde van jonge meisjes die de Swingavondgrens nog niet gepasseerd waren, via oldschool punkers op hoge leeftijd, tot een nieuwere generatie ruige punkers. Waarmee hun bestaansrecht tenminste weer eens bewezen werd. Maar allemaal kwamen ze voor twee dingen: de legende The Dwarves en zien of de buzz bevestigd zou worden.Vooralsnog bleef dat even gissen. De spanning werd er eerst prettig in gehouden door het voorprogramma, dat werd verzorgd door 69 Charger. Deze Eindhovense formatie liet goed zien wat de avond verder zou brengen. Alsof het vuur ze aan de schenen lag, speelden ze hun potje ruige rock met sterke stonerinvloeden. Ze kregen het publiek overtuigend aan het juichen, wat voor een voorprogramma in dit geval best een prestatie is. Zo vlammend als de muziek was, zo licht en bijna ijl was het live geluid dat ze voortbrachten. Er werd geen fijne muur van geluid veroorzaakt. Daardoor bleven echt kippenvel en overdondering uit. Maar de energieke podiumpresentatie van deze slickrockers met hun high speed tempo vermaakte en deed verlangen naar meer. Wat The Dwarves met geweld brachten. Bij hun plotse betreden van het podium werd je meteen al op het beruchte imago gewezen door het uiterlijk van de bandleden. Nou, vooral één dan. Gitarist Hewhocannotbenamed stond, zoals gebruikelijk, in zijn volle naaktheid met sm-masker op, geflankeerd door een stoer in het zwart gestoken Blag Dahlia en daarnaast de gitarist, die in zijn witte bijna-tennisoutfit apart afstak. Waar normaal het geluid van de DJ rustig wordt weggedraaid, begonnen The Dwarves er keihard overheen te raggen. Meteen werd duidelijk wat hier stond: een legende. Mede dankzij hun provocerende teksten over alles wat God en de wet verboden hebben, maar bovenal eenvoudigweg door hun muzikale impact. De kern van punkrock met hardcore-tic blootleggend in al zijn eenvoud, werd dit met zo’n inzet en bruutheid gebracht dat vanaf het eerste nummer al een pit ontstond en het publiek uitzinnig was. De interactie tussen podium en zaal had hier een grote invloed op. Het ene moment liet Dahlia iemand voor in de menigte meekrijsen, het andere moment probeerde de gitarist iemand met zijn gitaar in het gezicht te meppen, uit pure irritatie. Met Blag Dahlia’s zang, die het ene moment heerlijk rauw klonk en dan weer tegen rap aanhing, was het vermaak compleet. Dient zich meteen een mogelijk minpunt aan. Want met twintig jaar podiumervaring en vele muzikale hoogtepunten in het verleden, lijkt de muziek van The Dwarves toch niet meer echt relevant tussen de nieuwe punkrockstromingen die zijn ontstaan. Maar dit is echt azijnpisserij, want hier stond een band die gewoon doet wat ’ie wil en waar ’ie erg goed in is: spelen en provoceren! En gezien de verscheidenheid van de bezoekers, kunnen jong en oud zich vermaken met de ranzigheid en het fijn mee te blèren, rauwe oldschool gitaargeweld van The Dwarves. En dan staat er een open deur om in te trappen: The Dwarves is een band met reusachtige allure.