Van de week zag ik de documentaire 'A Bookshelf On Top Of The Sky', een film over John Zorn. In de documentaire hekelt Zorn 'De Muziekrecensent', omdat deze zich volgens hem over het algemeen laat leiden door visuele in plaats van hoorbare indrukken. Eigenlijk heeft 'De Muziekrecensent' zijn mening zelfs al klaar vóórdat er een noot gespeeld is. Nu was dat laatste allesbehalve het geval afgelopen donderdag. Ik had wel vernomen dat Cephalic Carnage een uitstekende live-reputatie had. En met eigen ogen had ik al eens gezien dat ook Seizure op het podium zijn mannetje staat. Nee, de enige visuele indruk die m'n mening een beetje kleurde was een louter positieve. Opener Seizure trad namelijk aan met twee nieuwe leden en stond daarmee voor het eerst op de planken. De af en toe vertwijfelde gezichtsuitdrukking van de nieuwe, erg jonge bassist. Zo van, "oh jee, hoe zat het oom alweer", bleek namelijk altijd ongegrond. De opluchting die hij daarna uitstraalde, zich uitend in opgeluchte blikken van verstandhouding met bandleden of stiekeme contacten met bekenden in het publiek, stonden haaks op het brute repertoire van de band. Het gaf de stevig doortimmerde deathmetal een zogezegd menselijk trekje. Los van deze visuele indruk zette Seizure ook nog eens een indrukwekkend strakke set neer. Aan niets was te merken dat het de eerste keer was dat de band met een nieuwe bassist en gitarist optrad. Zowel nieuw als oud repertoire knalde overtuigend uit de speakers, alles voorzien van een ondefinieerbare groove. Binnen het strakke keurslijf waarbinnen het repertoire van Seizure zich bevindt, noem het deathmetal, oorlooft de band zich veel vrijheden die de muziek een behoorlijk eigen karakter geven. De bezettingswisselingen hebben de band wat dat aangaat blijkbaar goed gedaan. De belofte van voorman Mats van der Valk dat een nieuwe release binnen een half jaar verkrijgbaar is, desnoods uitgebracht in eigen beheer, lijkt een niet meer dan logische stap. Seizure is er meer dan klaar voor. Hoofdact Cephalic Carnage heeft zichzelf al lang bewezen. Releases op Relapse Records zijn de droom van iedere extreme metal- en grindband en Cephalic Carnage is er zo eentje. Het meest recente album 'Anomalies' is de meest genreoverstijgende langspeler van het gezelschap uit Colorado. De combinatie van grind, deathmetal en stonerrock, gecombineerd met een flinke hoeveelheid technisch vernunft is uiterst origineel en spraakmakend. Dat de band in Vera leed aan collectieve buikgriep was in het geheel niet te horen. Het kraakheldere geluid verhulde wat dat betreft niets. Slechts de lijkbleke gelaatsuitdrukking van drummer John, nog eens versterkt door zijn witte t-shirt, gaf aan dat het niet helemaal in orde was. De 'Rocky Mountain hydro-grind', zoals Cephalic Carnage haar eigen repertoire omschrijft, moest er in Vera echter met veel verbaal geweld doorgedrukt worden. Het is het probleem van nummers die op eenzelfde moment in muzikaal opzicht uiterst indrukwekkend zijn, maar waarop ook overtuigend gemosht en geheadbangd kan worden. Het werkte voorman Lenzig duidelijk op de zenuwen dat dat laatste maar mondjesmaat gebeurde. De band hield het waarschijnlijk mede daardoor al na zo'n drie kwartier voor gezien. Op zich veel te kort, maar gezien de lichamelijk conditie van de heren wel begrijpelijk. Een reprise zou wel op zijn plaats zijn, want hetgeen Cephalic Carnage liet zien paste naadloos in het geweldige metalrijtje van Vera afgelopen jaar: Nile, Hate Eternal, Dillinger Escape Plan en niet te vergeten Lightning Bolt. En dan aankomende week ook nog eens abonnementhouder Mastodon. Top!