De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik in Simplon niet alle bands heb gezien. De laatste groep King Locust moest ik, helaas, noodgedwongen aan me voorbij laten gaan. De drie voorgangers – As It Burns, Seizure en vanzelfsprekend Karbo – kon ik gelukkig wel aanschouwen. De opeenvolging van muziekstijlen maakte het een beetje een vreemde aangelegenheid in Simplon. Van blackmetal via een helse portie grind naar de op nu-metal geïnspireerde muziek van Karbo. Op papier zou je het omdraaien en in de praktijk was dat ook het beste geweest. Heel cru gezegd leek het optreden van Karbo een beetje een gepasseerd station. Niks ten nadele van het repertoire, want dat zit binnen het genre best goed in elkaar. Karbo brengt flink groovende, overwegend midtempo metal. Ten opzichte van As It Burns en zeker Seizure was het echter een beetje mosterd na de maaltijd. As It Burns startte met een goede show die hun prima doortimmerde blackmetal goed voor het voetlicht bracht. De band brengt niet heel veel nieuws, maar zeker de razende Immortal-achtige passages werden overtuigend en strak gepresenteerd. Dat de toetsenbijdragen van Gert Plas nauwelijks hoorbaar waren was jammer, want die zijn toch een onmiskenbaar element van de groep. Seizure, de tweede band van de avond, had ik nog niet eerder live gezien en was voor mij een grote verrassing. De furieuze grind van het viertal is van een ontzettend hoog niveau, zowel qua intensiteit als technisch vernuft. De nummers zijn doorspekt met niet voor de hand liggende breaks en originele solo’s, al moest je om de laatste te horen wel erg goed je best doen. Daarnaast was het niet alleen ongegeneerde snelheid wat de klok sloeg. Seizure brengt namelijk ook fijne gedubbelde staccatoriffs en de manische presentatie van voorman Mats van der Valk. En Seizure beschikt niet in de laatste plaats over een overweldigende drummer. Zo eentje die niet de standaard fills speelt, maar gewoon lekker roffelt, een beetje à la Mastodons slagwerkbeest Brann Dailor. Het is mij een raadsel waarom Seizure nog geen platendeal heeft, want de groep verdient het. Na het indrukwekkende Seizure-optreden was het dus de beurt aan Karbo. En hoe je het ook wendt of keert: het kruid van de avond leek al een beetje te zijn verschoten. As It Burns en Seizure waren zowel op het gebied van show als muziekstijl de meerdere van Karbo. Dat laatste is geen waardeoordeel over het genre, maar wel over de zwaarte, snelheid en compactheid van de nummers. Waar As It Burns enkele dieptebommen liet afgaan en Seizure met een goedgeplaatst spervuur een door granaatinslagen geteisterd publiek achterliet, deed het optreden van Karbo meer aan een vlammenwerper denken. Een prima opwarmer voor alweer een avond goede Groninger metal dus, wanneer ze als eerste waren begonnen.