Mensen met oog voor detail wisten echter vóór de finale van de Grote Prijs van Nederland al dat Lemonseven er met de prijs vandoor zou gaan en niet de Groninger Kickers. Ga maar na: winnaars van de twee eerdere edities heetten Satellite7 en Eleven. Beide bandnamen bevatten cijfers, eindigend op -even, en als de nieuwe cd van Lemonseven ook nog eens 'Satellite' gaat heten, begint het verdacht veel op een complot te lijken. De winnaars van de Grote Prijs wisten in de Grolsch Foyer niet bijster te imponeren. De band deed zijn best, maar wist niet het onderste uit de kan te halen. De popliedjes misten een eigen smoel. Het valt echter ook niet mee om als jonge band af te trappen op een festival als Noorderslag, maar Lemonseven heeft nog zat kansen om van dit jaar iets te maken. Alain Clark wist in de Kleine Zaal meer te imponeren met een goede begeleidingsband achter zich, inclusief gitarist Anouk-Leendert Haaksma. Dat de Zilveren Harp-winnaar Clark kan zingen en schrijven is al snel duidelijk, alleen bleven de soms oubollige Nederlandse teksten me storen. De prima vibe en dito band compenseren dit echter. Na zijn wel erg gemakkelijke hit 'Ringtone' had hij bij mij z'n geloofwaardigheid verloren, maar na deze degelijke soulshow mag hij er weer in. Over Gem zijn de meningen verdeeld. De één beschouwt de Utrechtse band als Neerlands rockhoop in bange dagen, de ander ziet in Gem een slap aftreksel van The Strokes. Natuurlijk, de link met The Strokes is zo gelegd. Stoere stoïcijnse gitaristen die voor een stevige sound zorgen, een rond basgeluid, de zang iets overstuurd, strakke drums. Maar wie Gem afschildert als een Strokes-kopie gaat te kort door de bocht. Zanger Maurits zingt niet alleen prima, ook de interactie met het massaal opgekomen publiek is goed. Hij mag zich tevens de enige noemen die ook zichtbaar plezier beleeft aan de show. De songs zijn hip, lekker en worden goed gebracht. Wil je het dan toch een Strokes-kopie noemen, dan wel een verdomd goede. Dat Ali B. de popprijs zou winnen, zat er eigenlijk dik in. Men kon in 2004 inderdaad niet om hem heen en getuigee het hoge hip hop-gehalte lag het in de lijn der verwachting. De manier waarop hij de Grote Zaal voor zich wist te winnen blijft magnifiek. Met zichtbaar genot liet hij het bier over zich heen gooien, maar na het derde biertje vond hij het wel welletjes: "Zonde van je geld, man. Kijk, ik heb 10.000 Euro, jij niet!". Toonaangevend en oprecht sympathiek tegelijkertijd. Het kan. Inmiddels was de Marathonzaal al goed volgelopen voor Wende Snijders en was het ook bij Blues Brother Castro redelijk druk, zodat een plekje reserveren voor The Sheer geen overbodige luxe bleek. The Sheer wist de Grote Zaal te overtuigen met de aanstekelijke Britpopsongs, die werden gespeeld met een ongelofelijke inzet en energie, weinig verschillend aan het optreden in de Kelder op Noorderslag 2002. Toen nog 'unsigned', nu één van de meest veelbelovende bands van Nederland. Het kan hard gaan. Stiekem nog een heel klein stukje Brayce meegepikt en wie kwam er weer opdraven? Juist, de kersverse Popprijswinnaar Ali B., ditmaal in een legere Entreehal. Lang bleef ik niet, vooral omdat de Grote Zaal wederom vol zou stromen voor enkele Eindhovense reggaefanatan. Beef eindigde op prima wijze mijn Noorderslag. De blanke reggae ging er bij het lichtelijk beschonken publiek in de Grote Zaal goed in. De intro-medley bevatte al vele herkenbare Beef-tunes en de mannen lieten zien nog steeds in prima vorm te verkeren. Beef speelde nummers van hun nieuwe album 'Last Rudy Standing' met verve en plezier. Gitarist Twan van Gerven, onlangs door collega's gekozen door beste gitarist van Nederland, liet niet het achterste van z'n tong zien, maar al met al wisten de Brabanders een goede show neer te zetten. Voicst liet ik voor wat het was, dat zou vol zitten, die zie ik nog wel een keer. Wanneer je het een en ander omzeilde, viel het nog wel mee met de fletsheid van Noorderslag. De programmering wordt wel meer en meer een afspiegeling van de hitlijsten van tegenwoordig en dat is jammer. Hopelijk zien we volgend jaar wat meer gitaaracts en wat minder chartbepalers, maar ik vrees het ergste.