Antares, Cantara, Monastery, The Last Mile en Obtuse waren de bands die het Groningse metalpubliek trakteerden op een avondje goed toeven im Simplon. Niet allemaal even knallend, overweldigend of muzikaal, maar wel professioneel. Laatstgenoemde term was zeker van toepassing op de eerste twee bands: Antares en Cantara. Melodieus is een kenmerk dat voor beide groepen opgaat, al tappen ze wel uit een ander vaatje. Antares is een progrock/symphoband met alle daarbij behorende elementen: gedragen zang, uitgesponnen arrangementen en een instrumentarium waar allesbehalve op bezuinigd is. Het repertoire had trekjes van groepen als Fates Warning en Marillion, maar miste het spreekwoordelijke 'randje'. Aan stevige riffs en doublebass-partijen geen gebrek, maar het bleef een beetje braaf. Met een steviger zanger zou het repertoire zeker aan kracht winnen. Wat dat betreft sloeg Cantara de spijker meer op zijn kop. Veel meer 'metal' dan Antares, maar zonder in te boeten aan melodie en verrassende arrangementen. De combinatie van grunts en cleane zang van de broertjes Van der Valk kwam verrassend goed uit de verf en was een welkome aanvulling op de stevige beukstukken, geënt op bands als Death. De groep maakte tijdens haar optreden bekend dat ze een deal heeft getekend met Electric Company en dat het aanstaande album in maart gaat uitkomen. Dat het optreden naar eigen zeggen van de leden niet van een leien dakje ging was voor hen misschien jammer, maar het publiek merkte er weinig van. Daarvoor was het gebrachte materiaal gewoonweg te goed. Monastery, de derde band van de avond, was de meest geijkte van de line-up. Stevige deathmetal zonder verrassingen, maar daarmee wel het best ontvangen door het publiek. Je kan gemakkelijk een hele trits bands opnoemen waarmee je het zou kunnen vergelijken, want de originaliteit was bij het viertal ver te zoeken. Een stukje snel, een stukje langzaam, een gruntje hoog en een gruntje laag. Prima voor een avondje headbangen en daar is ook niks mis mee. Iets meer eigen smoel zou echter wel aardig zijn. Aan een eigen smoel hadden de laatste twee bands geen gebrek. The Last Mile speelt thrashy hardcore, aangevuld met samples. Tezamen met de schreewvocalen, weer even wat anders na de lage grunts van Cantara en Monastery, deed het me denken aan een groep als Converge. Jammer dat een aanzienlijk deel van het publiek het al voor gezien had gehouden, want het opzwepende materiaal had wel meer luisterende oren verdiend. Afsluiter Obtuse kreeg het op de één of andere manier weer voor elkaar wat meer publiek de zaal in te trekken. De megabrute grindcore van het viertal was tegelijkertijd lachwekkend en van een verbijsterend hoog niveau. Voorman Wokkel, in de Groningse scene allesbehalve een onbekende, schreeuwde en gruntte z'n longen uit z'n lijf en had de lachers op z'n hand met twee uitvoeringen van de instantcompositie 'Kikkerbef'. Met een glimlach een metalconcert verlaten, dat komt niet vaak voor.