Het is alweer tien jaar geleden dat de vuige punkrock-‘n-roll van de Groningse Gravediggers het levenslicht zag. Inmiddels woont tweederde van de band in Amsterdam. Of dat lastig is? “We hebben goeie auto’s.” Bert Platzer (BP) had een interview met zanger-gitarist Chris Garrit (CG). BP: Op Koninginnedag stapte ik in Amsterdam een café binnen en zag tot mijn verbazing dat ik net een optreden van The Gravediggers had gemist. Ik dacht dat jullie niet meer bestonden. CG: “We hebben vier jaar pauze gehad. We zijn destijds opgehouden door een verschil in interesses. Na een paar jaar spelen moet er soms even wat anders gebeuren. We zijn vorige zomer weer begonnen met spelen. Ik had weer wat nieuw materiaal geschreven en dat hebben we uitgewerkt. Intussen hebben we weer een keer of vijftien opgetreden door het land, met succes.” BP: Wat zijn jullie plannen voor de toekomst? CG: “Internationaal proberen we wat meer te gaan spelen. In Japan hebben we een jaar of zes geleden best wel wat plaatjes verkocht, daar ging het best goed. Maar toen zijn we er mee opgehouden. Die contacten zijn we nu weer aan het aanboren. We hebben ook contacten in Duitsland en Spanje, daarmee zijn we nu bezig een tour te regelen. Dat zijn plannen voor de komende twee, drie jaar. Verder willen we een nieuwe cd uitbrengen met oud en nieuw materiaal.” BP: Geen vinyl? CG: “Dat oude materiaal is alleen in beperkte mate op vinyl uitgekomen, we willen nu eens wat moderner gaan doen. Voor de cd hebben we al een compilatie gemasterd en het hoesje wordt nu gemaakt. Ik ga ervan uit dat het in januari of februari klaar is.” BP: Drummer Martin de Ruiter en contrabassist Martin Zimmerman wonen inmiddels in Amsterdam. Is dat nog lastig? CG: “Nee hoor, we hebben goeie auto’s. Wij hebben niet echt de Nederlandse mentaliteit dat Amsterdam ver zou zijn. Ik woon in Groningen en werk in Amsterdam, dus ik ga dagelijks op en neer. Of ik plannen heb om naar Amsterdam te verhuizen? Nee, voor mij gaat er niets boven Groningen. Het is wel fijner als je bij elkaar om de hoek woont, of in huis, zoals vroeger, maar zo werkt het grote mensenleven nou eenmaal niet.” BP: Onvermijdelijke als je als band tien jaar bestaat: noem uw hoogte- en dieptepunt. CG: “Dat waren er wel meer, maar wat ik niet snel zal vergeten was het optreden op Metropolis in 1998. Er stonden 15.000 mensen voor het podium en het was gewoon een heel goed optreden. Maar dieptepunten… Misschien dat we er even mee gestopt zijn. Maar dat is uiteindelijk niet een dieptepunt geweest, want we zijn allemaal lekker bezig geweest met anderen bands en projecten, dus zo negatief kan ik dat ook niet uitleggen. Dus nee, een dieptepunt heb ik niet voor je.”