Veel verschillende soorten rock in Vera deze weken. Het programma gaat de breedte in met afbraakrock van The Hunches, beukrock van Lightning Bolt en dan weer mooie liedjes van The Bigger Lovers en Benjamin B. Gisteravond stond er ongecompliceerde rock van mcLusky op het programma. Met de plaat ‘mcLusky Do Dallas’ vers van de pers speelde het uit Cardiff afkomstige trio al eerder in Vera. Ze wonnen toen het vertrouwen van rockminnend Groningen. Met het nieuwe ‘The Difference Between You And Me Is That I’m Not On Fire’ op zak doet men op dit moment het Europese vasteland aan, om via de States weer in Wales te eindigen. Gisteravond stond de band dus voor de tweede maal in Vera. Met de panische beukrock van Lightning Bolt nog vers in het gehoor, sta ik met een zekere opwinding de band af te wachten. Bij de eerste tonen gaat het al gelijk goed los. Een overstuurde bass, beukende drums en schreeuwende samenzang maken het rockplaatje compleet. Na vier nummers gehoord te hebben vraag ik me toch af wat die jongen met die dreadlocks daar nou aan de linkerkant van het podium doet. Zanger Andy Falkous trekt even flink van leer en met zijn gitaar stoot ‘ie de microfoonstandaard om. Ah, de jongen met de dreadlocks komt in actie! Microfoonstandaard weer overeind en rockt u maar weer verder! In de voorste regionen van de zaal ontstaat zelfs een pit met heftig springende en op elkaar inbeukende mensen. Alles gemoedelijk, dat wel. De band geniet zichtbaar. Halverwege het concert wordt er met een rustig nummer wat gas terug genomen om vervolgens gewoon weer verder te rocken. Daar is de jongen met de dreadlocks weer om een glaasje whiskey voor bassist Jon Chapple in te schenken. Hij hoeft het niet. Na een krap uurtje is het gebeurd en de zaal blijft in een zee van noise achter. Het publiek wil meer en het traditionele bierflestrommelen begint. Nou vooruit, nog een paar nummers dan. Een kwartiertje later zijn de heren het eigenlijk wel zat, maar het publiek schreeuwt om meer. Nog eentje dan, maar dat is dan echt de laatste. Meer, meer, meer, roept iemand uit het publiek. Nee, dit is het laatste nummer anders ben jij verantwoordelijk voor de herverkiezing van George W. Bush! Huh? Stilte. Na dat echt allerlaatste nummer is het wederom een noise-opera die je wel vaker hoort bij bands. De noise gaat een tijdje door, en daar wordt drummer Jack Egglestone van zijn bekkens ontdaan. Vervolgens verplaatst het gehele drumstel zich naar het begin van het podium. Dat zag ik Shellac al eens eerder doen. De jongen met de dreadlocks drukt de versterkers uit. Mooi concert.