Gelukkig weer met de volledige bezetting. Je mist toch het melodieuze aspect als Thea er niet bij is. Haar dwarsfluit en cornet geven een hele aparte wending aan de muziek. Café Max had een wat onduidelijke uitstraling. Naast een mooie ouwe Norton uit 1940 hingen er ook hockeysticks aan de muur. Een heel klein, dwars geplaatst podiumpje zonder verlichting maar aardig personeel en dito uitbater. Tijdens de opbouw bleek dat we de mixer/versterker in het Viadukt hadden laten staan. Beschuldigende vingers wezen diverse kanten op maar daar heb je op zo’n moment niet veel aan. Na een paar telefoontjes kwam de technische man van de Jacobiberg (Nico) met de installatie van Willemeen aangesjouwd. Voor nop. Hulde! Bij het aansluiten vloog m’n haar nog in de brand door de strategisch geplaatste sfeerverhogende olielampjes. (‘Nieuw kapsel?’. ‘Neuh...”.) Bij het vragen naar de weg was ons al opgevallen dat niemand in Arnhem wist waar café Max stond. Dat resulteerde in matige bezoekersaantallen. Gelukkig wisten de ‘freaks’ het wel te vinden, zodat het al met al toch nog een aardig optreden werd voor gelijkgestemde zielen.Wel viel de stroom nog even uit, maar dat was gelukkig snel te verhelpen. Het kratje bier voor de terugweg was op de heenweg al geleegd dus in een van de tientallen shoarmazaken (eten Arnhemmers geen patat, pizza of Chinees?) nog een nieuwe gehaald. Geprobeerd naar de radio te luisteren maar dat valt nog niet mee. Wie heeft toch bedacht dat de mensheid ’s nacht om drie uur zit te wachten op twee wauwelende doorgesnoven eikels die maar niet toekomen aan waar het om draait: MUZIEK! Luisteren die programmeurs van Hilversum 3 wel eens naar hun eigen zender? Volgende keer weer een cassettebandje mee. Lichtpuntje van de week was een daverende recensie in het integere muziekblad HEAVEN: “ Planet Orange is een caleidoscoop waaraan je niet hoeft te draaien”.