Het niveau van de deelnemende bands in Wagenborgen was, zeker in vergelijk met de andere provinciale voorrondes, over het algemeen hoog. Aftrapper Alaska, voor een deel bestaande uit leden van het Groningse Jetsetready, opende met een verstilde akoestische set. Jammer dat het eerste nummer het sterkste was, want de avontuurlijkheid die daarin naar voren kwam smaakte naar meer. De hieropvolgende nummers neigden wat dat betreft meer naar werk van bijvoorbeeld Alanis Morisette en dat is vast niet de bedoeling van een groep die haar stijl omschrijft als akoestische emo. Hoe anders was de hieropvolgende band Sjunya. De viermansgroep speelde naar 70’s jazzrock neigende muziek waarbij vooral de ritmesectie zich niet onbetuigd liet. Sjunya omschreef zichzelf als progressieve rock, maar de losjes en tegelijkertijd stuwende drummer en bassist gaven het werk meer speelsheid dan je zou verwachten van een groep die zich in dit genre beweegt. Jammer dat vooral de zanger de verrichten van de ritmesectie niet goed kon bijbenen. De gitarist, vooral bewegend wat ongemakkelijk, maakte met zijn (enige) solo in het laatste nummer veel goed. De band met de meeste fans was zonder twijfel het Groningse Black Belt Johnson. De rock ‘n’ roll van het vijftal klonk de ene keer als Motörhead, de andere keer als Britse heavy metal (wat wil je met songtitels als Killing Fields en Cold Metal, de laatste inclusief vocale uithaal op de tweede lettergreep van Metal). De band kreeg echter de meeste bijval vanwege haar, vast onbedoelde, lachwekkende podiumact. Zo nam de zanger alle poses aan die het metalhandboek voorschrijft en wist de drummer het voor elkaar te krijgen zijn gehele bassdrum van het podium af te spelen. De perfectionistische pop van Sweet Christine stond hiermee wat dat betreft in schril contrast. Het viertal had haar zaken goed voor elkaar en leverde een sterke set af: misschien niet altijd even verrassend, maar wel doordacht en feilloos uitgevoerd. Kwa professionaliteit veruit de sterkste band van de avond. De act Loveburn Brothers ging er goed in bij de fans van Black Belt Johnson, dus het is wel duidelijk uit welk vaatje de groep tapte. Rock’n’roll met af en toe Britpop-achtige elementen. De presentatie van de band was enthousiast en dynamisch, maar de muziek op zich niet bijster spannend. Oyster, afsluiter van de avond, trachtte nummers neer te zetten met grote dynamiekverschillen, maar slaagde daar nog niet volledig in. Mede door de inbreng van de voorvrouw vertoonde het viertal trekjes van K’s Choice en Krezip, maar ademde nog te veel onvolwassenheid. De ideeën die de band ten toon spreidde doen echter uitkijken naar nieuw materiaal van de groep. Uiteindelijk wees de jury Sweet Christine aan als winnaar van deze laatste voorronde. Zij staan daarom op 20 mei in de finale van de Groninger Popprijs, waarbij zij het moeten opnemen tegen Wrong Identity, The Kickers, Third Wing, Eskimo en Bromtol.