O.D. Babe, I love you!

Punkrock van O.D. Babe gaat pas grooven als het dat niet doet

Rob Broere, ,

Als je ze live ziet spelen, snoeihard en retestrak, zou je het niet zeggen. Maar volgens zanger-gitarist Eric Kramer is de punkrockformatie O.D. Babe een ‘hele luie band’. Zo deden ze twee jaar over hun debuutalbum Respect The Law. Maar die is voor punkrockbegrippen dan ook bijzonder fraai geproduceerd.

Punkrock van O.D. Babe gaat pas grooven als het dat niet doet

Ze hebben er de tijd voor genomen. De basis van hun debuut namen ze drie jaar geleden al op, maar de eerste demo was vorig jaar pas klaar. Daar waren ze alleen niet tevreden over, zodat er nog een mastersessie overheen ging. Ook moesten een paar zangpartijen overnieuw. Respect The Law zag uiteindelijk pas eind 2003, drie jaar na de conceptie, het levenslicht. Het schijfje is opgenomen met Michiel ’Irie’ Cornelissen (Jammah Tammah, Zebra), geproduceerd door Han Kortekaas (ex-Wild Romance) en wordt in eigen beheer uitgebracht en gedistribueerd. De band zit in de kantine van het voormalige Wolters-Noordhoff gebouw. Ze zijn net geïnterviewd door de lokale zender OOG Radio. “En jullie hebben weer niet One More Time laten draaien hè,” sputtert Nanet, de vriendin van zanger-gitarist Kramer die meegekomen is omdat ze tenslotte een typische o.d. babe is. Ze raakt met haar opmerking een gevoelige snaar. “Moeder O.D. Babe leest ons weer de les hoor,” bromt bassist Saro Paradiso. “Natuurlijk is het een heel goed nummer. Een hit zelfs. Maar niet echt representatief voor de rest van de plaat, die vrij rechttoe-rechtaan is.” Hij wil maar zeggen dat ze een punkrockband zijn. En dat One More Time, met z’n poppy deuntje en de glasheldere vocalen van zangeres Merel Wijnberg, daarom niet zo goed past bij hun imago van vrouwen-, bier- en drugsminnende rouwdouwers. Net als het kalme $100, waarin nota bene een cello te horen is! “Maar bij optredens spelen we die nummers altijd,” verdedigt hij zich. Naast de cello, zijn op Respect The Law ook keyboards te horen en Janfie van Strien (Jammah Tammah, Amsterdam Klezmer Band) blaast een partijtje sax mee. De drumpartijen werden nog ingespeeld door Adam Wachter, die twee jaar geleden wegens ‘onwerkbaar gedrag’ uit de band werd gezet. Zijn opvolger, de Engelsman Steve Townsend die elf jaar geleden naar Groningen kwam omdat hij gehoord had dat het punkklimaat er zo goed was, hoefde alleen wat bekkens en overhead toe te voegen. Paradiso is erg ingenomen met Steve’s drumstijl. “Eigenlijk past hij veel beter bij ons,” zegt hij. “Steve is een echte punkdrummer. Adam is een rockdrummer, die altijd zoekt naar de groove. En onze muziek begint juist pas te grooven als het dat niet doet.” “Dank je,” zegt Townsend quasi-nederig. De rest is met stomheid geslagen door zoveel scherpzinnigheid. De band vindt dat Respect The Law, gezien hun wilde live-reputatie, wel erg netjes geproduceerd is. Alleen hadden de drums misschien wat vetter gekund. Maar verder zijn ze erg tevreden over de plaat. En dat is men ook bij 3VOOR12’s online punkprogramma Plaat Voor Je Kop, waar de laatste tijd regelmatig een nummertje O.D. Babe voorbij komt. De band treedt veel op in Amsterdam en Arnhem en omstreken. Maar al stonden ze in januari dan op Eurosonic, ze zijn nog nooit gevraagd om in de Groningse rocktempel Vera te spelen. En dat stoort ze best wel. Paradiso: “Vera mag dan een prima club zijn, ik vind dat het te weinig doet om de lokale underground rockscene te promoten. Er staat bijna nooit een Groningse band in het voorprogramma van al die Amerikaanse hoofdacts.”