Electric Barbarian is het kindje van Floris Vermeulen, al jarenlang een gewaardeerd gezicht binnen de Groningse jazzscene. Met zijn groep Cousin X maakte hij verder naast de lokale podia ook zalen in de rest van Nederland onveilig. Partner in crime in zowel Cousin X als Electric Barbarian is drummer Harry Arling, die onder meer op de kruk zat bij gitariste Corrie van Binsbergen. Naast dit Groninger duo wordt de band gevormd door de beide uit België afkomstige trompettist Bart Maris en turntablist Grazzhoppa. Uit Frankrijk komt draaitafeltovenaar Netick. Last Poet KAIN verzorgt het gesproken woord. De muziek van Electric Barbarian is een spraakmakende mix van improvisatiemuziek en lekkere grooves. Daarmee is zij enigszins vergelijkbaar met Mistaken Identity, de band van Living Colour-gitarist Vernon Reid. Electric Barbarian ontbeert echter het rockelement dat Reid aan zijn band toevoegt. En dat is juist het aardigst aan Electric Barbarian. Er is geen enkel element in de band dat elkaar overstemt en dat versterkt het jazzy karakter. De begeleidende basis van Arling en Vermeulen klinkt welhaast aards en vormt daarmee een mooi contrast met de draaitafels. Die vervullen daarmee, naast de prominent aanwezige trompet van Maris en de woordenstroom van KAIN, vaker de rol van melodie- dan ritme-instrument. In het nummer Soul Juggling vormt het samen met het slagwerk van Arling evenwel ook een dynamisch ritme-duo. De spreekwoordelijke uitzondering die de regel bevestigt zullen we maar zeggen. Het materiaal op él is uiteindelijk geschikt voor meerdere omstandigheden. De mooi uitgewerkte stukken, die gekarakteriseerd worden door een overdadige klankrijkdom en uitgesponnen solo's, doen het goed in de huiskamer. De aanwezigheid van drum'n'bass-grooves en exotische swingpatronen zullen live echter ook hun uitwerking niet missen. Él is daarmee een volwassen Januskop. Het album wordt gedistribueerd door Lowlands.