Voor het tweede achtereenvolgende jaar hokte Vera met Waterfront in het Rotterdamse Zuiderpark samen in een tent. In de REP-tent (van Rotown, Ekko en Paradiso) werd voornamelijk voor gitaar gekozen, het hoofdpodium en de Vera-Waterfront-tent leken de meeste afwisseling te bieden. Hoe stond het met de Groningse inbreng op Metropolis 2004? De met veel bombarie als Hives-achtigen aangekondigde Duitsers van Tigerbeat bleken in de VW-tent slechts over dezelfde garderobe te beschikken als de Zweedse referentie. De sprint van de drummer naar zijn kruk en de eveneens enthousiaste opkomst van de overige bandleden redde daar niets aan. Het wat suffige openingsnummer droop nou niet bepaald van de vuige rock-‘n-roll die ons beloofd was. En na de clichéhardrock van de Noorse Cumshots op het hoofdpodium – inclusief puntgitaren en overhemden met ruches – waren we daar juist zo aan toe. De rootsy Detroit-garagerock van de Soledad Brothers kon ook niet in die behoefte voorzien. Het bezielde trio wond de VW-tent om zijn vinger, maar bijster verrassend, fris of origineel was het niet. Beter gesteld was het met Reigning Sound bij buurman REP, maar ook hier lag het cliché op de loer. In een wat rommelig optreden, waarbij de onstuimige zanger-gitarist ongeveer 34 snaren wist te breken, werkte de band zich door hun gruizige sixties-garagerock met countryknipoog. The Killers, gelijktijdig met Tigerbeat in de REP-tent, deden ook andere dingen dan hun naam deed vermoeden, maar zorgden met een mix van nu-wave en gitaarrock (denk aan Interpol en ook bij vlagen aan Franz Ferdinand) voor het eerste bescheiden hoogtepuntje van de dag. In de VW-tent had de subtiel opgebouwde postrock à la Mogwai van het Japanse Mono te kampen met geluidsoverlast van het hoofdpodium, dat achterin het Zuiderpark nog prima was te horen. Dames en heren geluidstechnici: het bloed hoeft niet altijd uit mijn oren te klotsen! Ikaro Colt deed wat van ze werd verwacht – al leek drummer Dominic Young aan het eind van de set na regelmatig overleg met de zanger zo van zijn drumkruk te kunnen vallen. De set strakke en kartelige punkrock met onderbuikgevoelens werd heerlijk afgetrapt met twee nieuwe nummers. Wie dacht dat de koek in de REP-tent na Ikaro Colt op was, kwam bedrogen uit. M.A.S.S. sloot de programmering in een nog niet eens halfvolle REP-tent af en zorgde voor het hoogtepunt van de dag. Net als op Eurosonic was de hooggehakte frontvrouwe Justine Berry gekleed als voor een cocktailparty, maar ging ze tekeer als een wild beest, bijgestaan door een band die de scherpe kantjes er allesbehalve af liep. Een onfatsoenlijk vuig vertoon van rock-‘n-roll was het resultaat. Nee, ja, klopt inderdaad. Muziek is geen wedstrijd, maar de REP-tent ging met die twee hard rockende uitsmijters stiekem toch met de dagwinst aan de haal.