Wanneer ik de foyer van Het Schimmelpenninckhuys binnenloop zit John Peel met zijn productiecrew aan de koffie. Eerder had hij zijn laatste paar aankopen gedaan bij De Jongens Van Hemmes en De Platenworm. Gisteravond had hij live vanuit het administratiekantoor van Vera een speciale editie van zijn radioprogramma op BBC Radio 1 verzorgd. “Net toen Radio 1 in Noord Ierland naar ons overschakelde trok ik een schuif open naar een van de optredens die op dat moment bezig waren en toevallig was het die van The Modena City Ramblers, die verrassend genoeg erg als Ierse folk klonken. Van dat soort toevalligheden moet je het hebben tijdens een live-uitzending In Belfast zullen ze daar vast wel van hebben opgekeken.” Peel’s vierde bezoek aan het Eurosonic festival markeert tevens de eerste keer dat hij zijn legendarische programma live vanuit het evenement heeft mogen uitzenden. Wat hem goed is bevallen: “Het was een beetje chaotisch, maar daar houden we wel van. Trouwens, de tweede plaat die we draaiden was van een hele leuke lokale band, Shikari. Het stond op een verzamelaar (‘De Slag Om Groverpop’ red.) die we hier hebben gekregen. We wilden ook een nummer van Audiotransparent draaien van die cd, maar daarvoor was helaas geen tijd meer.” Peel herinnert zich zijn eerste bezoek aan de Martinistad maar al te goed. “Ik had goede dingen gehoord over De Platenworm en ging daar op de eerste dag al naar op zoek. Alleen had ik de straatnaam verkeerd opgeschreven. Uiteindelijk moest ik de hele stad aflopen om het te vinden.” Eenmaal toen hij de platenwinkel had gevonden werd hij dolenthousiast. “Ik weet momenteel van geen enkel andere platenzaak in de UK die zo goed is, met zo’n compleet assortiment aan vinyl. Ik ben fan van het Fat Possum-label en daar staat zowat hun hele catalogus op vinyl. Het is daar zowaar het pot goud aan het eind van de regenboog” Terug in Engeland prees Peel de winkel dan ook meteen aan in zijn programma. “Ik voel me wat dat betreft toch wel een beetje schuldig ten opzichte van de jongens van Elpee, waar ik ook heel graag mijn inkopen doe. Maar ik was toen de naam van de winkel vergeten.”, geeft hij lachend toe. De 65-jarige radiolegende is tevens een fervent platenverzamelaar, die platen vaak koopt slechts op basis van de titel of de artwork. “Bij death metal-platen heb ik slechts een criterium; hoe smeriger de hoes, hoe beter!” Ook is hij groot fan van obscure techno en vooral gabber. “Al heb ik een tijdje ervan afgezien het te draaien tijdens het programma vanwege de vermeende associatie met extreem rechts.” Natuurlijk koopt hij ook wel eens dubbel. “Wat toch best vaak gebeurt. Die platen geef ik dan door aan vrienden.” Natuurlijk wil ik weten welke platen hij dit weekend heeft gekocht. John vraagt zijn vrouw Sheila om de platentassen uit de hotelkamer naar beneden te halen. Wat mevrouw Peel ook doet. Even later komt ze met twee loodzware platentassen aanzeulen en legt ze die voor haar man neer, die zich ook meteen bij haar verontschuldigt: “Sorry about that, dear…” Bij De Platenworm heeft hij voor zo’n 230 euro aan platen gekocht (dit kreeg ik later te horen van een glunderende medewerker van de platenzaak), waaronder acht releases van zijn favoriete label Fat Possum. Trots toont hij mij de hoes van de nieuwe plaat van Twenty Miles. “Doet het je niet denken aan de hoezen van die Folkways-platen op Smithsonian?” Appie van Elpee had speciaal voor hem een 7” van Ana Do Rei bewaard en bij De Jongens Van Hemmes kocht hij onder meer platen van gabber-act Maegashira en experimentele hardcore producer Void Settler. Peel is ook nogal gecharmeerd van hardstyle. “Ik vind alles wat flink doorbeukt wel lekker.” Bij tweedehands platenzaak Headline wist Peel een plaat op de kop te tikken van Elvis Presley op het Russische staatslabel Melodiya. “Van hun had ik wel vaker Beatles-verzamelaars gezien, maar nooit eentje van Elvis.” Het werd dan ook de eerste plaat die hij draaide tijdens de uitzending van gisteravond. “Op de ferry hiernaartoe zaten we in de lobby en op een heel groot scherm werden R&B clips getoond, Destiny’s Child enzo. Op gegeven moment, out of the blue, draaiden ze een oude opname van Elvis en het was alsof iedereen in de lobby wakkerschrok. Precies dezelfde opschudding als toen hij voor het eerst op het wereldtoneel verscheen. “Wie is die man?!” riep men toen. Daarom ben ik nog altijd fan van Elvis en dat is ook precies waarom ik dit radioprogramma nog doe. Om zo af en toe een dergelijk gevoel bij mensen los te maken.”