#4df17: The Grand East kleurt veelal binnen de lijntjes
Band is niet spannend genoeg en blijft in middelmaat hangen
The Grand East is één van die bandjes die je overal kunt zien deze zomer. Vanuit het hartje van Twente brengen zij groovy bluesrock die elk publiek kan verwarmen. Als een ervaren formatie komen zij naar het Valkhof en staan ze laat op de afsluitende vrijdagavond. Verdienen ze die plek en pakken ze ook deze menigte in?
De show is wat we gewend zijn van de The Grand East. Het is een regelmatige performance die eenvoudig te verteren is en dus klapt het publiek mee. Ze kleuren braafjes binnen de lijntjes. Ook al gromt de stem van de frontman van Arthur Akkermans af en toe, de muziek bijt niet. Die stem is eigen en heeft precies die zoem die voor bluesrock vereist is. Toch klinkt het veel hetzelfde en zijn de teksten niet altijd goed te volgen.
De tussenstukken waarin de band op zoek gaat naar het refrein zijn erg tam te noemen. Natuurlijk, als we in de bridge belanden en de orgel het overneemt, gebeurt er wat in het publiek. Dat is toch wel wat gemakkelijk scoren. Dat is de crux van het probleem van de show. Het verrast nergens en is met regelmaat clichérijk. Het valt qua beleving van de band op het podium ook tegen in vergelijking met de andere acts deze vrijdag. Dat ligt niet aan zanger en frontman die fanatiek beweegt alsof hij door de bliksem wordt geraakt en zich verstopt achter zijn haardos.
Toch blijkt ontsnappen uit de middelmaat erg lastig vanavond voor de Twentenaren. Ze weten het publiek sporadisch te entertainen, maar wat achter blijft is een soort ‘Vrienden van Amstel Live’ gevoel. Goede esthetiek, weinig muzikale inhoud.
HET MOMENT:
Frontman Arthur Akkermans klimt met zijn mondharmonica kortstondig in de podiumsteigers, om er vervolgens uit te springen voor de climax van de set. Het publiek raakt in vervoering. Eventjes is de show van het verwachte pad afgeweken.
Volg alle recensies, fotoverslagen en andere artikelen in ons dossier van de Vierdaagsefeesten.