Deerhoof overrompelt Roosje

Een Nijmeegse band in het voorprogramma van een internationale hype. Dat is dubbel genieten voor de redactie van 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen. Opgetogen gingen we afgelopen donderdag naar Doornroosje om daar Merry Pierce en Deerhoof te zien spelen. Dat was geen verkeerde keuze.

Het debuutalbum Beach, blanket & bingo van het Nijmeegse Merry Pierce kreeg enige jaren geleden het predikaat 'on-Nederlands goed' opgeplakt. Voor het binnenkort, naar verluidt op het befaamde label Excelsior Recordings, te verschijnen tweede album heeft frontman Jarno Volman ruimschoots de tijd genomen om te proberen het succes en niveau van dit juweeltje te evenaren.

Een half jaar na het jubileumfeestje van 3VOOR12/Arnhem-Nijmegen stond Merry Pierce afgelopen donderdag opnieuw op de planken van Doornroosje om met name het nieuwe materiaal ten gehore te brengen. De band opent voor een redelijk gevulde zaal veelbelovend. Volman is het nog niet verleerd om spannende en intense gitaarmuziek te maken, blijkt al snel. De eerste nummers kenmerken zich door een heerlijk lome opbouw en een scheurend, intens gitaargeweld. Als het fraaie 'Things were looking good that night' van het debuutalbum ook nog eens voorbijkomt, belooft het een fijn avondje te worden.

Helaas is de band niet in staat om dit niveau vast te houden. Een paar enigszins voorspelbare rocknummers zijn hier debet aan. De subtiliteit is plots verdwenen. De aandacht van het publiek eveneens. Dan valt opeens ook de te brave en bescheiden presentatie van de band op. Volman is een pure liedjesschrijver, maar geen entertainer. De kwaliteit van de liedjes moeten het doen, maar niet alle up-tempo nummers zijn even boeiend. Pas aan het eind van het optreden richt de band zich weer op. Alle schroom wordt afgegooid met een noisy en chaotisch slotnummer. Een bescheiden applaus volgt.

Het toetje van de avond is het Amerikaanse Deerhoof, voor mij een grote onbekende. De aankondiging verloopt nog in een melige stemming, wanneer de drummer probeert enige Nederlandse woorden te spreken. Maar eenmaal achter zijn drumkit gaat hij als een maniak tekeer. Maniakaal is ook de juiste beschrijving voor de muziek. De band opent dan ook overweldigend. Twee briljante gitaristen zorgen voor een enorme dosis gitaarnoise, dat af en toe wordt afgewisseld met flarden experimentele muziek in de geest van Zappa.

Qua grilligheid en portie gitaargeweld houd ik het op een kruising tussen The Hives, Primus en Sonic Youth. De relatieve rust tijdens het optreden wordt verzorgd door de kirrende Japanse zangeres, die telkens met onduidelijke handgebaren het publiek iets wil meedelen. Een enkeling in het publiek gaat helemaal uit zijn dak, een ander haalt zijn schouders op. En na een uurtje is de overrompelingstactiek uitgewerkt... Foto's: Ilse Lambert