De intensiteit gaat naar 11 op zaterdag van Soulcrusher De intensiteit gaat naar 11 op zaterdag van Soulcrusher

Met Oryx krijgen we zo nu en dan een throwback naar het muzikale geweld dat we gisteren bij Bongripper hoorden. Die typisch Amerikaanse benadering van doom, dit keer met vocalen, door de band beschreven als “riffs as big as mountains”. De muziek van Oryx is echter een stuk gevarieerder, met bijvoorbeeld ook elementen van black metal en post-metal. Ook de stem van Thomas Davis is een fijne toevoeging om de hypnotische riffs op gezette tijden te doorbreken.

Het is niet ieder jaar dat Soulcrusher een act deelt met Down The Rabbit Hole, maar met Throwing Bricks is het dan toch echt gelukt. Dat het de eerste keer op Soulcrusher is voor het Utrechtse vijftal is eigenlijk opvallend, want sinds 2020 hebben ze al drie heel sterke platen afgeleverd. Net als bij Gavran eerder op de dag is de vergelijking met Amenra snel gemaakt: post-metal/sludge met ook aardig wat hardcore en black metal elementen.

Het is een waanzinnig geluid. Zanger Niels Koster laat zich helemaal gaan, wat de intensiteit van de show alleen maar ten goede komt. Het publiek laat zich gewillig meevoeren en de muren van geluid op zich in beuken. Natuurlijk is het heerlijk om dit weekend bands van over de hele wereld te zien, maar je gaat je nu wel afvragen hoe groots de line-up al wel niet zou zijn met enkel bands uit de Benelux.

Als supergroup zijn de bandleden vaak met andere projecten op pad, dus erg veel shows doet Predatory Void niet. Toch is het voor de Belgen alweer de tweede show op Soulcrusher: de vorige was hun allereerste liveshow ooit in 2022. Sindsdien hebben ze hun debuutalbum Seven Keys to the Discomfort of Being uitgebracht – inclusief releaseshow op Roadburn – en het is aan alles te merken dat zowel het album als de band enorm gegroeid zijn. De band klinkt weer geweldig. En ja, liveshows zijn er misschien niet veel geweest, maar Predatory Void geeft aan dat er achter de schermen genoeg gebeurd is. Dat klinkt ons als (nieuwe?) muziek in de oren.

Trap er niet in: op de naam na heeft Fórn niets met IJsland te maken. De Amerikanen staan garant voor een stevige bak funeral doom met her en der flarden black metal, waarbij vooral de wisselwerking tussen vocalisten Chris Pinto en Lane Shi Otayonii voor een kenmerkend geluid zorgt. Dit is vooral te horen op tracks van het meest recente album Repercussions of the Self. Toch komt de variëteit in de muziek niet helemaal lekker tot zijn recht. Het zijn dan ook vaak subtiele wisselingen, in veel gevallen van 1 instrument of zanger, die live ondergesneeuwd lijken te worden door de partijen die lekker door bulderen.

Tijd om het tempo weer op te voeren: met het Duitse Sijjin krijgen we een lekker toegankelijke mix van death en thrash die rechtstreeks uit de jaren 80 had kunnen komen. Misschien is het de afwisseling, misschien is het de nostalgische sound, maar als de uitvoering zó goed is nemen we de clichés voor lief. Hoewel ze een nieuw album op zak hebben, openen ze vandaag doodleuk met ‘Daemon Blessex’ en ‘Dagger of a Thousand Deaths’ van het oudere Sumerian Promises (2021). Fans moeten dus even geduld hebben voor ze het nieuwe werk te horen krijgen, maar dat wordt beloond: zo spelen de Duitsers een strakke versie van ‘Five Blades’ van Helljjin Combat (2025).

We gaan er niet omheen draaien: sinds hun show als voorprogramma van Amenra en het optreden op Soulcrusher 2022 zijn wij fan van Pothamus. De meeslepende muziek van Raya (2020) kreeg eerder dit jaar eindelijk een vervolg: geen grote veranderingen, met Abur gaan de Belgen lekker op dezelfde voet verder. En toch is een nummer als ‘Ravus’ weer intens. Het bouwt langzaam op, gaat onder je huid zitten en je bent in trance totdat Sam Coussens je daar weer uit schreeuwt. Ook ‘Savartuum Avur’ is geweldig, maar het is allemaal een opmaat naar het slotstuk: de 15-minuten durende titeltrack van het nieuwe album. Pothamus is en blijft een fantastische beleving.

Het Franse Fange zal een van de meest productieve acts van het weekend zijn. Sinds 2016 brengen ze bijna jaarlijks een nieuw album uit, en dan moet je natuurlijk wel experimenteren om het een beetje fris te houden. En dat doen ze: de band die we hoorden op Purge (2016) is totaal anders dan wat er uitgebracht werd met Perdition(2024). Doom, hardcore en een flinke saus industrial: als er een band is die vandaag met de titel ‘compromisloos’ aan de haal gaat, dan is het Fange. Het is een intens totaalpakket dat het publiek zichtbaar verdeeld: of je verlaat voortijdig de zaal om naar adem te snakken, of je rent na afloop naar de merchstand om het complete oeuvre op vinyl aan te schaffen.

Op de dag dat hun meest recente album Muuntautuja precies een jaar oud is komt Oranssi Pazuzu terug naar Soulcrusher om dat te vieren. En dat is maar goed ook, want de psychedelic black metalband is een echte smaakmaker op dit soort festivals. Je hoeft niet bang te zijn dat het materiaal van het nieuwe album veel toegankelijk is geworden. ‘Valotus’ kan zich echt meten met de nummers die ze in 2021 speelden, maar het hoogtepunt is zonder twijfel ‘Ikikäärme’. Wat begint als rustige pianomelodie evolueert aan de hand van dronegeluiden, jazzy drumfills en de teksten van Juho "Jun-His" Vanhanen langzaam uit tot veelkoppig monster.

Er zijn weinig bands waarbij je indruk van de band zo kan verschillen afhankelijk van bij welk nummer je binnen loopt als bij healthyliving. Wie ze treft tijdens ‘Bloom’ of ‘To The Fields’ zou haast kunnen denken dat we met een dromerige Zeitgeist-act te maken hebben. Opener ‘Until’ en ‘To The Gallows’ daarentegen passen precies in het Soulcrusher-plaatje. Daarmee is de Schotse groep zowel een luchtige band tussen twee zwaargewichten in als een band die niet uit de toon valt. Zangeres Amaya López-Carromero schakelt moeiteloos tussen de verschillende stijlen en is daarmee de grote uitblinker van de band.

Altijd al willen weten hoe een Pink Floyd B2B Behemoth liveshow zou zijn? Say no more, want de show van Blood Incantation zal daar vanavond behoorlijk dichtbij in de buurt komen. De Amerikaanse progressive death metalband doet precies wat op de verpakking staat: ze schakelen tussen prog rock en stevige death metal fragmenten. Sinds de release van hun debuutalbum Starspawn uit 2016 kunnen ze op een hoop belangstelling en lovende kritieken rekenen. Ook het vorig jaar uitgebrachte Absolute Elsewhere wist veel jaarlijstjes te halen: Metal Hammer zette het album zelfs bovenaan. Niet vreemd dus dat de band vanavond veel publiek trekt.

Voor de gelegenheid krijgen we vanavond dan ook het volledige Absolute Elsewhere te horen en dat is een ware rollercoaster. In plaats van de stijlen subtiel aan elkaar te lassen, vliegt de band heel direct van progrock naar brute death metal en weer terug. Natuurlijk, dit kennen we ook van de releases, maar vooral live kan dit het wat lastig maken om echt in de muziek te komen. Over de uitvoering daarentegen kunnen we kort zijn: die is retestrak. Als de band voor slechts een van beide muziekstromingen had gekozen was het net zo goed een band op hoog niveau geweest. Als een geoliede machine beukt de band zich een weg door het album. Ook de oudere nummers ‘The Giza Power Plant’ en ‘Obliquity of the Ecliptic’ die we als toetje krijgen klinken simpelweg super. Zo maakt Blood Incantation de favorietenrol helemaal waar.

Net als gisteren sluiten we af met een geslaagde punk-act, al doen we de band daar wellicht mee tekort. Het Noorse Daufødt kijkt namelijk verder buiten de begaande paden en is door de jaren heen meer gaan experimenteren met bijvoorbeeld noise en dronegeluiden. De show is nog altijd een bult energie, maar de muziek wordt daardoor net even wat gelaagder. Frontvrouw Annika Linn Verdal Homme weet, ondanks het late tijdstip, het publiek nog moeiteloos te laten kolken. Een mooie afsluiter van weer een heel geslaagd weekend.